Toen de eerste wolkenkrabber inzakte en over zijn kleine en heldhaftige leven een vloed van bloed en razernij en angst uitstortte zat hij aan zijn bureau van Amerikaans notenhout en corrigeerde de drukproef van zijn boek; De Ondergang van de familie Bush.
Twee timmermannen zitten in een bestelbusje. Ze kijken links. Ze kijken rechts. Links. Ze staan stil voor een kruising. Het is erg mistig.
Twee mannen zitten in een bestelbusje. Ze kijken links. Ze kijken rechts. Links. Ze staan stil voor een kruising. Ze kijken links. Ze kijken rechts. Links. Het is erg mistig. Ze kijken links. Ze kijken rechts. Het is erg mistig. Links. Rechts. Ze zien niks. De chauffeur geeft gas.
Mijn moeder is dood. Het nu meer dan tien jaar geleden. Je weet dat je moeder dood gaat en je wilt het zoveel mogelijk voor je uit schuiven en dan … dan komt het moment dat je moeder dood gaat.
Ik ben gelukkig. Want hoe kun je ongelukkig zijn als je de wereld opnieuw ziet beginnen.
The most beautiful sea hasn’t been crossed yet. The most beautiful child: hasn’t grown up yet. Our most beautiful days, we haven’t seen yet. And the most beautiful words I wanted to tell you, I haven’t said yet…
24 september 1945
De mooiste zee is de zee
die we nog niet hebben gezien.
Het mooiste kind rust nog in de wieg
waardoor het wordt beschermd.
De mooiste dagen zijn de dagen
die we nog niet hebben beleefd.
I get sick just thinking about writing, just the idea sitting at the typewriter, sweating with fear. That's terrible if you have to earn money with it.
Ik word al ziek als ik aan schrijven denk,
laat staan als ik achter de schrijfmachine ga zitten,
zwetend van angst.
Verschrikkelijk toch
als je daarmee je geld moet verdienen.
Bob den Uyl
Bert kon niet meer. Zijn keel was rauw en het zware boek trilde in zijn handen, omdat hij het zo ver van zich vandaan moest houden om het nog te kunnen lezen. Binnenkort maar weer aan een nieuwe leesbril met sterkere glazen.
‘Krijg de schijt,’ zei hij met iets triomfantelijks, als had ie zojuist de hele verzameling Thunderbirds plaatjes eindelijk compleet. ‘Dit is muziek voor de vulusbak,’ en hij zeilde de langspeelplaat de deur uit van zijn slaapkamertje op driehoog.
Ik was op vakantie in Callantsoog en hier liep ik een café binnen, werd meteen aangesproken door een man in kennelijke staat van dronkenschap.
De dronkaard schreeuwde: ‘Wat ik ook weleens doe is káás nemen. Een pond ouwe kaas en dat snij ik dan in blokjes en die eet ik achter mekaar op!’ Hij herhaalde het nog maar eens, met veel mondvocht: ‘In Blokjes! Blokjes,’ schreeuwde hij.
Ik stapte een café binnen. Het was geheel leeg op de kelner na die bij het buffet stond. ‘Goeiemorgen,’ zei ik en ging bij het raam zitten achter een treurig bosje bloemen.
De kelner antwoordde niet. Hij was schijnbaar aan het mijmeren. Het was een lange uitgeteerde man. Hij stond naast het buffet en was zo in gedachten uit het café gedroomd dat hij mij niet zag binnenkomen. Alhoewel ik trek had in koffie wilde ik hem niet zomaar uit zijn droomland halen.