Behalve den man die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vindt, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den Versnaperingenman. (vrij naar Nescio)
Ik heb een vriend, die de meest wonderlijke avonturen beleefde. Zijn bijnaam is de Versnaperingenman. Hij had in een ver verleden een serie over cowboys en indianen gezien op de televisie, toen dat nog niet strafbaar was.
‘Wie is toch die cowboy met die rare hoed’ vroeg hij aan zijn vader ’Nou dat is Hoss van Bonanza’ antwoordde die met klem.
Hoss, een vrij dikke man met een soort van kachelpijp op zijn hoofd, werd al gauw getrakteerd op brandende pijlen van indianen. En geef ze eens ongelijk. Mijn vriend had samen met een paar jongens twee roeibootjes gehuurd bij scheepswerf Krom. ‘Wees niet dom, huur een bootje bij Krom!’
Samen met pijl en boog & twee pannen vol petroleum, wat toentertijd nog overal te verkrijgen was, togen ze het Veld in, de benaming voor weilanden omzoomd met water uit het zicht van ouders die zich verantwoordelijk voelen voor het gedrag van hun kinderen. Zij omwikkelden de pijlpunt met een oude lap katoen, even door de petroleum en aansteken met een zwavellucifer van de firma Swallow. Daar hadden ze dan weer wel over nagedacht, want in de Zaanstreek is alles wat vast en los ziet brandbaar: houten huisjes, molens, kerstbomen, rieten daken en iedereen loopt op houten klompen. Dus zij schoten, door niets gehinderd dan enige kennis van het onvermijdelijke, brandende pijlen op elkaar af tot een roodhuid de pan met petroleum omtrapte. Nog was er niets aan de hand. Totdat de licht ontvlambare vloeistof in aanraking kwam met een brandende pijl die doel trof.
Bootje in de brand. Brand! Vastberaden doofden ze met genoeg water in de buurt de vlammen. De bootjes werden omgedraaid teruggelegd op het grasveldje bij de eigenaar. Zodat je onmiddellijk weg kon varen zonder te hozen en de boot niet tot de dollen vol stond met regenwater. En het allerbelangrijkste geen zicht op averij. Eind goed, totdat meneer Krom op de stoep stond bij de vader van de Versnaperingenman om zijn nood te klagen en een vergoeding op te eisen voor de geleden schade.
Mijn vriend had nog een korte carrierswitch bij chocoladefabriek Boon als chocolatier, bekend van de onsmakelijke Koetjesrepen. De reep weegt slechts 15 gram en bevat minder dan 35% cacaobestanddelen, waardoor het product volgens de Nederlandse Warenwet geen chocoladereep mag worden genoemd. De Koetjesreep wordt daarom als cacaofantasie aangeduid. Kennis die ik opgevist heb bij Wikipedia. Bij Boon mocht de Versnaperingenman fondantkikkers voorzien van een chocoladejasje, totdat zijn boven hem gestelde meerdere voortdurend neukende kikkers op de lopende baan op zich af zag komen, die hij op elkaar geplakt had. Tot zover, dit was een baan van negen uur tot de eerste pauze.
Hierna was hij als frituurmeester werkzaam bij een snackbar op de Wandelstraat en vroeg aan een klant of de bestelde zes kroketten ook bij elkaar mochten. Nadat dit bevestigend was beantwoord kwam de consument thuis met één grote dikke croquet, die hij ter vondeling had meegekregen. Een betrekking van dertien in een dozijn.
Na een ongeluk met een zak patat ben ik de Versnaperingenman uit het oog verloren, maar de zon kan niet zonder de maan en de maan kan niet zonder de sterren en zo kwam alles toch nog goed.
- Login om te reageren