Wereldreis 10

Ze zouden nu nog eenmaal ankeren en dat was als ze hun bestemming hadden bereikt. De bemanningsleden arriveerden uiteindelijk onder leiding van Bob in Holland en in het zicht van de haven van Vlissingen stierf hun grote leider, gids en roerganger Coos Coeckebakker.

Coeckebakker deed nog eenmaal zijn ogen open en zakte in elkaar. Zijn laatste woorden waren: ‘Leg mijn hoofd wat hoger.’ De mannen waren ontroostbaar en zonken op hun knieën neer op het dek. Toen Hollandsche Leeuw, een tot een wrak vervallen schip, voor Vlissingen verscheen werd het niet herkend. De uitgeputte, haveloze, sterk vermagerde, en vaal uitziende en meest zieke overlevenden weigerden aan land te gaan. Zij wilden op hun schip blijven slapen, want Hollandsche Leeuw, had wel 26 ton kruidnagels aan boord. Deze kostbare lading wilden de bemanning zelf afleveren aan de Prins. De bevolking was uitzinnig van vreugde toen de overlevenden toch aan land kwamen en diep bedroefd toen het lijk van Coeckebakker, die als een heilige vereerd werd door zijn bemanning aan wal werd gebracht. Alle zeelieden die nog konden lopen, strompelen barrevoets, onder leiding van kapitein Bob in lompen gehuld en met een kaars in de hand naar het altaar van de Sint-Jacobskerk van Vlissingen, de kerk die ze als in een openbaring gezien hadden toen ze op de top stonden van het eiland Sint-Helena. Hier in deze kerk wilden ze de Koningin des Hemels voor hun behouden terugkeer danken, na een reis om de aarde waar ze drie lange jaren over gedaan hadden.

Coos Coeckebakker kreeg echter niet de eer die hem toekwam, omdat een paar dagen daarvoor Olivier van Noord met zijn schip Mauritius en 45 van de oorspronkelijke 248 man in Rotterdam aankwam, die ook de wereld was rondgevaren onderlangs Zuid-Amerika. Wil Twisk, de stuurman van het schip Kookiebizar, zou berecht en veroordeeld worden en gruwelijk aan zijn einde komen, nadat hij dagenlang gemarteld was, toen boven water was gekomen dat hij een geheel ander verhaal had verteld bij zijn terugkomst.

Nadat de Hollandsche Leeuw al lang in Holland was teruggekeerd, werd tevergeefs gewacht op de terugkeer van het schip Apollo. Bourne wilde het noordelijke deel van de Grote Oceaan oversteken en dan langs de westkust van Zuid-Amerika varen. Kapitein Mick was een belezen man en had de verhalen over het mythisch eilandenrijk Atlantis gelezen in de dialogen Timaeus en Critias van de Griekse wijsgeer Plato en ging daar naar op zoek, ook had hij een kaart van Piri-Reis uit 1513 op zak.

Apollo zeilde in juni voorbij de Marianen, daarna verlegde Mick zijn koers naar het noorden. Na 15 weken tegen de stroom op te hebben geworsteld, belandde het schip in de buurt van Atlantis, zonder dat Mick zich daarvan bewust was, op de klippen. Vierentwintig bemanningsleden konden zich al zwemmende redden, zes man stierven kort daarna op het strand. Vlak hierna namen de Atlantïers Bourne en zijn bemanning gevangen. Mick vertelde bij zijn thuiskomst dat hij in Atlantis was geweest, het betrof een gebied wat erg hoog en steil boven zee lag. Het zou alles overtreffen wat hij en zijn bemanning ooit gezien had. Er waren dorpen met veel mensen, rivieren, meren, weiden en bossen. Hoge bergen boden beschutting tegen de noordenwind en over de weiden zwierven dieren zoals; olifanten en eenhoorns, die dronken uit meren en rivieren. Er regeerden tien koningen over dit paradijselijke eiland en de bewoners leefden er in volmaakte harmonie. De hoofdstad betond uit een streng geometrisch uitgebouwd systeem van concentrische cirkels met om beurten een ommuurd eiland en een kanaal. Ze hadden schepen die door de lucht vlogen.

Na vijf jaar van gevangenschap bracht de bemanning van het futuristische eiland Atlantis met een luchtschip de Hollanders terug naar hun landgenoten op de Specerijeneilanden. Mick Bourne kreeg een brief mee waarin Holland uitgenodigd werd een handelspost in Atlantis op te richten. Ze vlogen een aantal dagen zuidwaarts door de lucht, terwijl kapitein Mick vaak op de uitkijk stond genietend van het uitzicht, vervuld van verbazing tijdens de reis, en zachtjes het liedje Ride of the Valkyries floot uit het rijke oeuvre van Richard Wagner. Uiteindelijk stapten de zeebonken bij het eiland Tidore een weinig luchtziek uit. Hier vernamen ze dat zes Portugese schepen bij Ternate waren aangekomen en dat de Portugezen een fort gingen bouwen. Gelukkig waren daar inmiddels ook de Hollandse schepen Batavia, Waterschip en Duyfken, gearriveerd onder leiding van Willem Vos. Ze verdreven de Portugezen, stouwden de schepen vol met peper, kruidnagels en nootmuskaat en gingen op weg naar Holland. Toen kapitein Mick en zijn bemanning hun achterstallige gage wilden innen bleek de tijd doorgebracht in gevangenschap op Atlantis niet mee te tellen, omdat ze in die periode de Prins niet had gediend. En er werd verder beweerd dat Atlantis niet bestaat en dat het een fabelachtige leugen is. Zo zie je maar hoe de overheid met haar burgers omgaat, maar na verschillende rechtszaken kregen Mick en zijn mannen toch volledige compensatie en een standbeeld op een plein naar keuze.

Al heeft Coos Coeckebakker niet zelf de tocht rond de wereld kunnen voltooien, hij stierf immers in het zicht van de haven van Vlissingen, zijn verdiensten waren er niet minder om. Zij lagen in het gedurfde plan en de meesterlijke leiding van de onderneming. Kapitein Coos ontdekte een nieuwe route buiten de invloed van de verraderlijke Spanjolen en Portugezen naar de Specerijeneilanden. Coeckebakker was de meest wonderlijke, liefdevolle man behept met een onvoorwaardelijke trouw aan zijn bemanning en door hen werd ie op handen gedragen. De reis was echter te lang en de schepen waren te klein om voldoende proviand en handelswaar te vervoeren. De Prins besloot de verliezen van het Indische avontuur niet verder te laten oplopen. Hij koos ervoor de reis te laten verlopen langs De Kaap de Goede Hoop en later via de uitgestippelde route van Hendrik Brouwer, waardoor de reisduur naar Indië verkort werd van soms meer dan een jaar naar vijf tot zes maanden, als alles een beetje meezat.

En zo kwam er een einde aan dit wonderbaarlijke avontuur.