Pinguïn was ook weleens verdrietig. Woensdag begon zo pijnlijk onleuk wijl het slechte weer zich spiegelde in de plassen.
Aan dat slechte weer ga je soms ten onder, maar als je vervolgens wat aardige mensen tegenkomt later op de dag en een broodje eet op een mooi plekje in de zon of een goed verhaal leest van Dylan Thomas, zo tijdens deze coronacrisis, dan voel je het niet meer zo erg.
Onder het melkwoud van Dylan Thomas, vertaald door Hugo Claus:
De zonnige, trage, luie namiddag geeuwt en suft door de slapende stad. De zee ligt, likt en luilakt met vissen, die slapen in haar lijf. Het hooiland stil als Zondag, de stieren met hun ogen dicht aan de koorden, de dalen met de geiten en de margrietjes tukken blij en lui. De stomme eendenvijvers dutten. Wolken zakken en stapelen zich op Llaregyb Heuvel. Varkens knorren in een vochtig modderbad en glimlachen wijl zij brommen en dromen. Zij dromen van de eikelsvolle varkensdraf van de wereld, het wroeten naar varkensvruchten, de doedelzakkenuiers van de moederzeug, het gepiep en gesnuif van de knikkende wijfjesvarkens in bronst. Zij modder-koesteren zich in de varkens-minnende zon; hun staarten krullen, zij rollen en slabberen en snurken tot de diepe, behaaglijke slaap na het vreten. Ezels soezen engelachtig in de Ezelstraat.
- Login om te reageren