Thunderbirds

Ferry was helemaal gek van de Mol, een enorme graafmachine om je ondergronds mee te verplaatsen. Dit toestel werd gelanceerd van een karretje en boorde zich dan schuin de grond in.

De Mol is één van de machines van de populaire tv-serie Thunderbirds uit de jaren 60, die speelde in de toekomst. Ferry was ook geabonneerd op het stripweekblad ‘Thunderbirds TV 2000’. Op een dag stond hier een technische tekening in van de Mol, dat zou zijn hele leven radicaal veranderen. Hij ging alles lezen over mollen en hoe zij zich voortbewogen. Als hij groot was wilde hij net zo als de Mol, zijn grote voorbeeld, onder de grond gaan om mensen te redden.

Om dit doel te bereiken had hij van zijn vader een metalen helm gekregen met een propellertje erop, zodat hij makkelijk zou kunnen duiken. Geen enkele bodemlaag vormde nu nog een probleem, zelfs de hardste stenen zouden voor hem moeten oppassen. Zijn moeder liet zich ook niet onbetuigd. Zij had haar oude tuinhandschoenen aan hem gegeven, zodat hij nog sneller zou kunnen graven.

Terwijl Ferry in zijn slaapkamer onder de dekens lag te lezen en zijn ouders dachten dat hij sliep, zei zijn moeder vanuit de keuken waar ze koffie aan het zetten was ‘Wat me nu toch overkomen is, de chef vroeg aan mij wat de maat was van mijn beha. Hij zei ‘Binnenkort is mijn vrouw jarig en zij heeft ongeveer dezelfde maat. Ik wil haar verrassen met een nieuwe beha.’

‘Maar jou chef is al jarenlang vrijgezel!’ zei z’n vader voordat hij een hap van z’n taartje nam. ‘En waarom taartjes?’

‘Ik had nog een aquarel van taartjes en die illustratie past nu mooi bij dit verhaal.’

‘Lekele taaltjes,’ maar nu met volle mond.

‘Wist je dat? Als je in een sportauto met een snelheid van 160 kilometer per uur op weg gaat naar de planeet Saturnus, dan doet je er ongeveer 913 jaar over om die planeet te bereiken, dat lees ik nu net in de krant’ zei zijn vader.

Ferry hoorde het niet, hij dacht aan zijn buurmeisje. Misschien wist die meer over het gedrag van de Mol. Zijn buurmeisje hoorde hij vaak ‘Dieper, dieper, dieper!!’ roepen achter de haag van het bleekveldje, waar ze met de al wat oudere buurjongetjes doktertje aan het spelen was.

Of anders oude meneer Roos van snackbar Roos. Vader had gezegd dat die vroeger mol was geweest bij de verzetsbeweging, tijdens de tweede wereldoorlog. Nu dat was pas spannend. Hij begreep alleen niet waarom ze na de oorlog het hoofd van meneer Roos hadden kaal geschoren. Vanwege de snelheid? Hij had natuurlijk de helm en de handschoenen van zijn moeder, makkelijk zat.

De volgende dag ging hij, nadat hij uit school was gekomen, meteen naar boven om zich om te kleden. Hij kwam naar buiten met de propellerhelm en de speciale handschoenen en zijn deken als cape. ‘Mama, ik ga naar buiten.’

Hij klom op het schuurtje en nam plaats op het dak, zodat hij alles kon zien. Er was vandaag vast wel iemand die zijn hulp nodig had. De keukendeur ging open en boven het snerpende geluid van de deurdranger klonk de bekende stem van zijn moeder. Bijna was hij achter de begonia’s in de tuin gesprongen. Maar ze riep ‘Eten,’ en gedwee kwam hij binnen.

En anders morgen. Ja morgen was er vast wel iemand zijn die zijn hulp nodig had.