Stoelgang

Ik opende de deur van het toilet en toen zag ik pas dat er al iemand op de wc bril zat. Een man met het gezicht van een aaseter en gesoigneerd haar op zijn hoofd.

Hij had niets in de gaten. Dat was niet zo vreemd, want hij was zichzelf aan het aftrekken met gesloten ogen. Ik stond aan de grond genageld en toen pas zag ik dat het de directeur was.

Hij keek op en maakte een gilletje. Ook ik schrok me een hoedje. De laatste keer dat ik schrok was toen ik de film Jaws op tv zag en zeebioloog Matt Hooper onder water naar een wrak zwom. Opeens rolt er een hoofd uit een gat in de bodem van het scheepje en kijkt me aan met dode ogen. Mijn leidinggevende zei niets en keek mij aan met een verwijtende blik en deed met één hand de deur weer dicht. Met die ander hield ie stevig zijn lul vast.

Beduusd liep ik verder naar de begaande grond waar ook toiletten waren. Daar vond ik eindelijk een vacante wc. Dit was de enige plek waar ik misschien weer tot mezelf kon komen. Ik nestelde me op de zwarte bril. Maar hoeveel kracht ik ook zette, het lukte niet. Mijn hele lijf was gespannen. Ik sloot zijn ogen en concentreerde me. Maar ik voelde nog steeds niets. Ik zuchtte en zag de directeur weer op de wc zitten met gesloten ogen en zijn pik in zijn hand.

Het werkte op mijn lachspieren en ongemerkt zakte de ademhaling naar mijn buik. Ik kreeg weer contact met de bril en werd één met de ruimte. De spanning van de afgelopen dagen na het ontslag van mijn collega en andere onaangenaamheden met de beste man vloeide als vanzelf uit zijn lichaam.