Stip

Ik herinner me een vergadering in Lelystad tijdens de winter waar op de agenda stond; Een stip aan de horizon.

We zaten met elf man om een lange eikenhouten tafel van planken die wel tien cm dik waren en met draadeinden aan elkaar vast gebout, op een onderstel van eikenhout met poten van minstens twaalf cm dik. Af en toe kwam er een meisje langs met koffie, thee en koekjes. Op de tafel stond melk en suiker. Buiten lag een houten schip te vermolmen door een tekort aan onderhoud, waar ik mede verantwoordelijk voor was, maar niet bij machte daar heel veel aan te doen door een tekort aan financiën en personeel. In de hoek van het vertrek hing een portret van een man met een baard en tegenover me hing een klok en ik zag dat het kwart over drie was.

‘Ondanks dat euh Oele te euh laat is wil ik toch verder euh gaan met euh punt vier op de euh agenda. Een stip aan de euh horizon,’ hoorde ik de zelfbenoemde voorzitter zeggen en toen moet ik weggedoezeld zijn in een kwijlslaapje. Tien minuten later hoorde ik de voorzitter heel duidelijk vragen: ‘Bert,’ (giegel, giegel, omdat ik in slaap was gevallen) ’jij hebt toch euh ook een mening?’ (giegel) Ik aarzelde, ik wist niet meer waar het over ging, had van alles gedroomd en vroeg: ‘Waar gaat het eigenlijk over?’ ’Nou, over euh (Ik laat nu alle euh’s maar weg want anders wordt het zo’n lang verhaal maar toch inzichtelijk waarom ik altijd in slaap val bij die man en daarom mijn notitieblok helemaal vol schets met aandoenlijke poppetjes en emojis omdat juist te voorkomen.) ‘De visie van een werkgever is belangrijk om doelen te kunnen stellen en de organisatie richting te geven. Het slaat een brug tussen toekomst en heden van werknemers en zet de organisatie in beweging. Een goede bedrijfsvisie is kernachtig en past op een A4’tje,’ reutelde hij op vanaf een spiekbriefje en hij vroeg nogmaals: ‘Wat is jou mening in deze?’

Ik was nog niet helemaal wakker en stamelde: ‘Ik dacht dat dit toch wel zonder meer, op zich bedoel ik dan ook, buiten kijf, om de helendal zeer buitengemeen nogal wel zo tamelijk, als de informatie juist is…’ De voorzitter, lichtelijk geïrriteerd, zei: ‘Je weet heel goed dat het beste plan is om alles te overkappen en de dekken te voorzien van een dak van zeildoek waar ik een plan voor heb en wat ik ook al besproken heb met de directie. Dit kan het beste door iemand uitgevoerd worden die goed overkappingen kan maken en die moet de leider worden en omdat ik de meeste ervaring heb met overkappingen wil ik dit wel doen, ook in mijn vrije tijd werk ik samen met heel ervaren mensen die overkappingen maken. Mensen uit het buitenland; Duitsland, Denemarken, maar ook uit Amerika en heel veel andere landen; Frankrijk, Spanje. En je begrijpt wel dat er ook iemand de voorzitter moet zijn, die bijvoorbeeld zegt wanneer er een vergadering is. Dat kan het beste iemand zijn die al een plan heeft en verstand heeft van overkappingen. Dat is al opgeschreven.’ Hij deed ook de notulen waar eigenlijk alleen in stond wat hij gezegd had.

‘Ja,’ zei ik ‘als het aan mij ligt kan dat hele schip - minus een aantal stukken beeldsnijwerk - afgezonken worden in de Abrolhos-eilanden aan de westkust van Australië, want er is toch geen redden meer aan door een tekort aan onderhoud en dan hoeft er ook niets overkapt te worden als doekje voor het bloeden. Dan kan het een geweldige toeristische attractie worden waar nog heel veel sportduikers en toeristen plezier aan gaan beleven en misschien is het dan ook mogelijk om een fluitschip* te bouwen zodat het hier weer een volwaardige scheepswerf wordt.’

‘Dan ben jij de enige met een afwijkende mening. Wat zal ik in de notulen zetten?’ ‘Of ik de enige ben dat betwijfel ik, maar zet er maar in dat ik me afvraag wanneer we ooit de stip aan de horizon bereiken, want die stip kan weleens de andere kant opvaren,’ zei ik en verliet de vergadering, nagestaard door allemaal nieuwsgierige, verbaasde ogen met een beetje boze en tegelijk vertederde blik erin - Van Leeuwen is nu eenmaal een bijzonder type met een apart karakter en speciale humor - maar toen verdween ik toch uit de vergaderzaal en kwam niet meer terug. Thuis schreef ik mijn ontslagbrief, terwijl het buiten begon te sneeuwen.

*Een fluitschip is een schip met een rond voor- en achterschip, grote laadcapaciteit en geringe diepgang. Het dek werd klein gehouden omdat er belasting werd geheven over het oppervlak. Het werd in de 17e en 18e eeuw gebouwd en is ongeveer 35 meter lang. Meer dan enig ander type schip heeft het Hollandse fluitschip bijgedragen aan de opkomst van de Republiek als grootste zeevarende mogendheid van die tijd.