Spaghetti Aglio, Olio E Peperoncino

Zwart met gele wespen gonsden boven de morellenjam die felrood glinsterden en vlekken zon gleden over het mos, over het zachte, vochtige gras en over de gezichten van de gasten en de Vrouwen en de Mannen die rookten en allemaal tegelijk lachten. Helena of de zee in de zomer - Julián Ayesta

Toen ik die avond bij het huis van Michel Ditzel aan kwam om de geboorte van ons gezamelijke blog te vieren lag buiten voor de deur een enorme kat als een uitgestrekt tapijt met het karakter van Storm uit de hilarische aflevering Debiteuren Crediteuren. Michel, de gastheer, stelde voor om te gaan eten en in een oogverblindend tempo sneed hij vier tenen knoflook aan ragfijne flinters. Wat olijfolie, spaanse peper, peterselie. ‘Het lijkt veel, maar dat is het niet.’

In een pannetje en al gauw raakte ik de draad kwijt door de alcoholische versnaperingen. Maar daar zette hij toch een bord spaghetti neer wat ik al eens eerder gegeten had qua smaak toen ik in Sicilië verdwaald was. Wat was dat lekker. Spaghetti met Parmezaanse kaas en later nog een geweldig stuk vlees zo van de grill met een rood wijntje, van door de Franse wijnboer himself geplukte druiven uit de Rhônevallei. En als toetje chocolademousse met slagroom.

En espresso in een klein kopje op de muziek van Pink Floyd. Zalig met suiker en een vleugje whisky of whiskey. In Ierland schrijven ze whiskey met -ey en in Schotland whisky. Dit is ontstaan omdat de Ieren het onderscheid in whisky’s duidelijk wilden laten zien. Om hun kwalitatief hoogwaardige whiskey te onderscheiden van het (volgens hen) Schotse bocht. Jezus zijn mond viel open. Als ik in de hemel kom hoop ik dat Michel daar ook is om een keer voor mij te koken.

Ik reed terug op de dag dat onze blog geboren was met bizarre ideeën en geweldige gerechten, in een leren jas die mij als gegoten zat in de snoeiharde regen. 

Na een aantal omzwervingen kwam ik om drie uur thuis.