Sirenen

Niet alleen had ik bij het Luchtvaartmuseum gesolliciteerd als vrijwilliger.

Er was nog een organisatie die ik wilde ondersteunen op het gebied hoe je met vrijwilligers kan omgaan en om ze te motiveren tot grote dingen en een luisterend oor. Maar daar was geen behoefte aan. 

En zo heeft iedereen zijn eigen koninkrijkje en geen behoefte aan iemand die zijn licht laat schijnen in het duister. Daar was geen plek voor. Wel voor harde werkers en mensen die op woensdag en vrijdag de tafel willen dekken en de vaatwasmachine leeg willen ruimen en de koffiemachine bijhouden, waar deze keer doodleuk chocolademelk uitkwam toen ik op het knopje cappuccino drukte. Daar had ik nú juist geen trek in, want de reden dat ik ontslag had genomen was dat ik een versleten rug heb en het werk te zwaar is. En door mijn ziektebeeld in het verleden heb ik toch ook een ander inzicht gekregen; dat werken niet meer op het hoogste plan staat. En soms is werk wel leuk, soms hemelbestormend leuk met een paar prachtige collega’s. Maar de omgeving kan ook te steriel zijn en dan moet je samenwerken met klanten die de intentie hebben van een dood paard, of het inlevingsvermogen van een vleesetende plant. En sommige mensen zijn niet meer dan een leuke stem. Ik ben gelukkig zo oud, dat ik steeds dover wordt en niet achter elke Sirene* aan ga.

Ja, dat is jammer en ook dit was een fiasco net als mijn besognes in het Aviodrome. Het is als een leuke vakantie, enkel als je jaren later weerom komt vindt je niet meer terug wat destijds zo mooi was. 

*) Sirenen zijn halfgodinnen uit de Griekse mythologie en verleiden hun toehoorders met gezang, die door mannen niet weerstaan kan worden en vervolgens loopt je schip te pletter tegen de rotsen en wordt je gedood, doordat de Sirenen alle levenskracht uit hun slachtoffers wegzuigen.