Ik moest laatst denken aan onze kippen die mijn ouders hielden, toen ik een handvol vingers oud was. Ze hadden er een stuk of zes die bedient werden door een haan die Adriaantje heette. Onvermoeid overviel hij dagelijks de kippen en er kwamen regelmatig kuikens van. Dat was altijd weer een feest als die kleine gele rakkers uit hun eierschaaltjes kropen.
Op een zonnige dag, ik moet zó groot geweest zijn, kwam er weer een nestje kuikentjes uit. Een van hen kreeg het niet voor elkaar en ik hielp hem, ondanks dat mijn moeder mij dat verboden had. ‘Ik moest de natuur de vrije loop geven,’ zei ze. Ik kon de worsteling niet aanzien en als mijn moeder even niet keek hielp ik het kleine beesie, uit zijn ei. Het kuiken dacht dat ik zijn moeder was en volgde me overal. Ik noemde hem Bassie, want ik kon ontzettend met hem lachen.
Toen hij een week of drie was liepen we door de boomgaard waar nog van die ouderwetse perenbomen stonden. Een grote dikke ouderwetse peer plofte uit de boom precies op Bassie. En toen was ie dood. Ik heb hem begraven achterin de tuin.
Als Bassie zo’n parapluutje had gehad als de vogeltjes op het luciferdoosje van Rainproof Safety Matches was het misschien heel anders afgelopen.
- Login om te reageren