Onomkeerbaar

Han wordt na enige miskramen geboren - Han van Hannes, een lulliger naam bestaat er bijna niet, kwam van een koude regenachtige dag terug van zijn werk. Hij was hondsmoe en stapte meteen zijn bed in waar hij in een koortsdroom viel; hij had de leiding over het keren van een schip.

Het is gebruikelijk om een schip dat permanent in de haven ligt te draaien voor een gelijkmatige verdeling van de weerbelasting als zon en regen. Het is verstandig om een schip om de twee jaar te keren, zodat de weersomstandigheden niet de ene zijde meer dan de andere zijde ontsiert. Vaak wordt dat door de directie niet gedaan door een gebrek aan inzicht, en de onontkoombare kosten. Het aantal maal dat het niet gedaan is weerspiegeld zich in de slechte staat van het schip.

Al die keren dat het draaien van het schip succesvol was had een reden. Er ging een handeling aan vooraf en niet alleen de opmerking dat het vroeger altijd goed ging. Van te voren werd gepeild of er geen drempels lagen in het parcour wat gelopen moest worden om het schip te keren. Het schip ligt vlak naast een vaargeul en in de loop van de jaren heeft het scheepsverkeer de bodem zo omgewoeld dat het onmogelijk is zonder baggeren het schip te keren.

Maar in deze koortsdroom had Han hier de leiding over. Hij had zelf gepeild met zijn eigen duimstokje, maar deze meting werd ernstig in twijfel genomen door diverse medewerkers van het bedrijf. Hij lispelde: ‘Vroeger ging het ook goed,’ maar vergat er bij te zeggen dat toen iemand anders de leiding had, die wel op een adequate wijze de bodem liet peilen. En zo kwam dan toch de dag dat het schip gekeerd zou gaan worden. Op die ochtend dat het ging gebeuren kwam Han in het schip met koffie en gevulde koeken, maar dat was dan ook meteen het enige wat goed was geregeld.

Natuurlijk liep het schip vast in de modder en moest weer terug gesleept worden door twee sleepboten, die getracht hadden het arme schip door het slib te sleuren. De tijd kroop. Hij had het idee dat zijn horloge stuk was, zelfs de maandaanduiding tikte niet verder.* En hier zat een verhaal aan vast; zijn vader die aan de Birma-spoorlijn had gewerkt had het horloge twee jaar lang diep in zijn kont bewaard, anders hadden de gemene Japanners het waarschijnlijk gepikt. Als Han op de wind stond kon je goed ruiken dat hij het horloge om had. Het gouden Rolex horloge met maandaanduiding, een uniek exemplaar en van onschatbare waarde. Had Han maar geluisterd naar al die mensen die het beste voor hadden met het schip.

Een schipper van een van de sleepboten, die belast was om het schip te keren, kwam aan boord. Het was een man in een oliepak met een ruige witte baard en van die grijsgroene glimogen, die elke wereldzee wel gezien had. Hij had het verweerde hoofd van een ouwe zeerot en zag er uit alsof hij het grootste gedeelte van zijn leven tegen de zon had ingekeken. Trouwens dat is misschien ook nog wel leuk om te vermelden: zijn schip opgesierd met de naam Barbecue had gehaakte gordijntjes achter de patrijspoorten hangen, gemaakt door zijn vrouw die op het moment dat ik dit vertel aardappelen aan het schillen is in de stuurhut. Hij noemde zijn schip Barracuda, maar zij had er Barbecue op geschilderd, vond ze aardiger, dat heeft hij maar zo gelaten, want het is een lieve vrouw. Ze had tegen hem gezegd dat hij beter niet naar boven kon gaan om die rare meneer de waarheid te vertellen, maar de schipper was zó kwaad op Han dat hij niet te stoppen was. Boven in het schip griste hij Han’s bril van zijn hoofd en verfrommelde het in zijn vuist: montuur en de glazen. Er staken scherven en glassplinters uit zijn hand, die hevig bloedde, maar hij gaf geen krimp. Han hoorde zelfs in zijn koortsdroom het zachte ploffen van de bloeddruppels op het houten dek en stapte van het schip af, maar nu zonder bril en stond even later weer aan wal, waar uiteraard altijd de beste stuurlui staan, aanwijzingen te geven, maar niemand die nog naar hem luisterde.

Han schrok wakker. Als het slechts een nare droom was: hoe kon het dan dat hij op het nachtkastje het wrak van zijn bril aantrof wat er nu uitzag als een abstract kunstwerk van Picasso.

* Kookiebizar, Beginzinnen 21/07/2020