Onderweg naar morgen

Onderweg met de trein van Amsterdam naar Wormerveer deed zich een verontrustend incident voor. In Zaandam stapte een oud kromgegroeid echtpaar in. De vrouw droeg een zwart hondje.

Het was vol in de trein. Ik zat in de hal op een klapstoeltje. De vrouw liet het hondje los en enthousiast kwam hij op mij af en begon op mijn been te rijden. ‘Niet doen Heino,’ en het hondje schuifelde terug naar zijn baasje. De man van het stel zei zonder enige aanleiding van mijn kant: ‘Ach laat u maar, we gaan er in Zaandijk uit. Blijf toch lekker zitten. Zo oud zijn we ook weer niet. Het is een paar minuten rijden.’

De conducteur verscheen in het overvolle halletje. De oude man haalde de beide OV kaarten tevoorschijn. ‘Alstublieft.' ‘Dank u,’ de conducteur scande de kaartjes. ‘Een klein huisdier mag gratis met u mee in de trein. Voorwaarde is dat het dier in een tas, mand of op schoot gehouden wordt. - Voor aangelijnde honden koopt u, ongeacht uw bestemming, een Dagkaart hond, drie euro dertig. - Alleen als u een NS- of OV-Jaarabonnement heeft, mag u één klein huisdier gratis meenemen. Van dit laatste is hier geen sprake. Dus u kunt de hond vasthouden of alsnog een dagkaart kopen,' opperde de conducteur bij het overhandigen van de kaartjes.

‘Irma, hou Heino maar weer vast,’ want hij was niet genegen stampij te maken voor die paar minuten, met het talloze publiek om zich heen. De trein stopte in Zaandijk. De oude dame overhandigde het hondje aan haar man en begon de trein uit te klimmen. Eerst voelde ze of de treeplank wel hield onder haar gewicht. Daarna stapte ze manmoedig het duister van het perron in. Haar man boog zich naar voren om haar het hondje te overhandigen. Het was buiten donker en er viel een bijna onzichtbare motregen. De oude dame tilde haar handen verzoenend in de lucht. Op dat moment klonk het vertreksein en de treindeuren gingen sissend dicht. De man probeerde het hondje alsnog aan zijn vrouw te geven. Zij had zich geschrokken terug getrokken. Het hondje kwam klem te zitten tussen de deuren van de trein. Ondanks hevige protesten van de bejaarde man vertrok de trein richting Koog Bloemwijk. Het hondje blafte en kermde hartverscheurend. ‘Ga de conducteur halen. Hij moet de trein stoppen, anders gaat Heino dood,’ gebood hij mij.

’Zolang ie nog blaft is er niets aan de hand,’ probeerde ik hem gerust te stellen. 'Hij gaat nog knap te keer.’ De conducteur kwam op het kabaal af en vroeg: ‘Wat is hier aan de hand?’ ‘U moet onmiddellijk de trein stoppen. M’n hondje zit vast.’ Heino blafte niet meer maar rochelde alleen nog maar. De conducteur overzag de situatie en zei: ‘Binnen een minuutje zijn we in Koog Bloemwijk. Een noodstop heeft geen zin.’ Toen de trein stopte en de oude man de wagon verliet regende het nog steeds, maar niet meer zo hard als daarvoor. Ik ging een halte verder en stapte in Wormerveer uit.