Mijn Eerste Gitaar

Ook deze avond hadden zich mensen verzameld rond de muziekwinkel van Ger Vreeling. Jongens met rock & roll kapsels en brommers. Meisjes met spannende rokjes, voorgevormde beugel bh’s en suikerspinnen op hun hoofd. 

Er klonk vrolijk gelach uit het groepje en er was veel geduw en gedol van belang. Weggeschoten sigaretten als meteorieten, die nagloeiden in het luchtledige op weg naar moeder aarde. Vanavond zou er zeker weer eens muziek beoefend worden. Er waren meisjes met een tamboerijn en jongens met een gitaar. Hier en toen ontstond het idee om ook gitaar te leren spelen. Avond aan avond droomde ik voor het slapen gaan dat ik op het podium stond. Net als Pete Townshend van The Who, die zijn gitaar bespeelde met de windmolentechniek en na afloop van een optreden zijn gitaar vernielde. Een dichte haag van wanhopig gillende meisjes drong zich dan naar me op en beklommen het podium. Dit opwindende beeld deed mijn toch al geringe prestaties op school geen goed. Na afloop van mijn optreden voor een waanzinnig publiek die uit duizenden kelen riepen: ‘We want more,’ sloeg ik mijn gitaar in elkaar en ramde hem door de versterkers. In een vlaag van openhartigheid maakte ik mijn moeder mijn verlangen kenbaar dat ik een gitaar wilde.

Misschien was het die avond ongeveer zo laat als nu, het was in ieder geval al donker want mijn moeder had de lamp in de achterkamer aangedaan. Mijn vader was naar een vergadering en ze maakte mij duidelijk dat ze een verrassing voor me in petto had. Ineens was ze opgestaan en overhandigde mij blij en gelukkig een cadeau in geschenkpapier. 

Ik moest toen in elkaar gekrompen zijn en er ontredderd hebben bijgezeten, alsof ik na één ronde met Muhammad Ali uit de ring was gestapt. Totaal in elkaar geslagen en ondanks dat nog blij dat ik het drie minuten had gered tot aan de gong. Niet meer in staat om verder te boksen. Mijn moeder vertelde dat meneer Vreeling uit de muziekwinkel haar had verzekerd dat dit tweedehands instrument volledig gegarandeerd van toon en kwaliteit was, nadat ze hem had gevraagd om een gitaartje voor een jongen van twaalf jaar. Ineens was ze opgehouden met praten, terwijl ze me bezorgd, ja zelfs bevreesd gade sloeg.

Aan de vorm van het cadeau herkende ik al dat het niet mijn elektrische gitaar was die alsmaar in de etalage had liggen schitteren. Met angst en beven pakte ik het geschenk uit. Het was een ukelele, meestal bespeeld door meisjes met een bloemetjesjurk en een bril met jampotglazen. Het was dan ook een triest soort instrument. Toen ben ik in huilen uitgebarsten en met mijn armen om mijn moeder heen heb ik haar bedankt. Onderwijl snakte ik naar een vertroostend gebaar en ik voelde mij vernederd en diep ellendig. Nadat ik dagenlang al tokkelend door de huiskamer was gelopen en een week lang een serenade aan mijn goede vader had gegeven, achter zijn rug terwijl hij de krant las, was daarna opeens mijn ukelele verdwenen. Waarschijnlijk onder de hak van mijn vaders schoeisel. 

Enkele dagen later zag ik de ukelele tot mijn verbazing weer in de etalage van de muziekwinkel hangen. Ik herkende het instrument gelijk aan de beschadiging aan de hals. Achter de snaren had ik een brandende sigaret van mijn vader gestopt, gelijk echte gitaristen als Eric Clapton en Frank Zappa gewoon zijn te doen.