Merel

Ik was bij de viskraam op de Nijmeegse zaterdagmarkt: ‘Bert is dood.’ 

Ik draai me om, het is onze buurvrouw die me begroet met dit droevige nieuws: ‘Hè?!’ ‘Tenminste ik denk dat het Bert is!’

Het zou een klein ramp zijn als het waar is, ik ken Bert al een jaar of vier en ben gehecht geraakt aan dit merelmannetje. Hij is een beetje een klunzige vogel die zich ondanks een paar serieuze mankementen als een enorme doorzetter heeft doen kennen. Mijn gekoesterde antiheld. Het is niet moeilijk zich met hem te identificeren.

In de achtertuin van de buurvrouwen steekt zijn silhouet scherp af tegen de sneeuw. Hij ligt schuin tegen de schutting, kop scheef naar achteren gebogen, vleugels half gesperd. Het lijkje is verstijfd. Aan zijn identiteit hoef ik niet te twijfelen, het is Bert, hij heeft een paar witte veertjes op zijn kop.

De Merel, Hay Wijnhoven