Martin van Rooijen

Ik praat er niet graag over, want ik hou dit het liefst voor mezelf. Zo leuk kom je zelden tegen.

Martin, een stokoude knakker, die nog een paar jaar door moet. Van hem weet ik dat dat hij lid is van 50 Plus, heeft hij mij eens verteld. Eigenlijk zou hij al lang met pensioen moeten maar de heren politici hebben in al hun onwetendheid de pensioengerechtigde leeftijd keer op keer verhoogt. Hij loopt het pad af naar de woning waar we plinten aan het intimmeren zijn. Hij struikelt over iets wat zich op de grond bevindt. Hij begint te vallen. Zijn lichaam hangt al voorover, maar hij kan nog net een stapje bij zetten en loopt op de deuropening af en omdat hij zijn handen vol heeft kan hij zich nergens aan vasthouden. En hier begint zijn wonderlijke reis, want zijn stap verhindert wel zijn val maar niet zijn evenwicht. Omdat hij uit balans is moet hij steeds sneller een stap naar voren doen.
 
Martin bevindt zich in een pijnlijk dilemma: moet hij die stappen doen of moet hij zich laten vallen. Maar daar is hij veel te mans voor en hij besluit niet neer te storten voor de deur. Hij kiest dus voor het eerste en beweegt zich half lopend, half vallend met steeds groter wordende snelheid naar het huis in aanbouw. Even ademloos wacht ik hoe hij te pletter zal vallen voor de dorpel, maar met een parmantig sprongetje neemt hij ook deze barrage en verdwijnt in het perceel. Niet veel later hoor ik een wild geraas van opgestapelde dozen met tegeltjes voor in de badkamer dat merkwaardig lang aanhoudt, bonkende en weergalmende profielen, een schroefstempel die tegen andere stempels aanvalt, en vele andere niet thuis te brengen geluiden treden mij tegemoet.
 
Een stofwolk verlaat vroegtijdig het huis en niet veel later verschijnt mijn collega, nogal gebutst en stoffig op het toneel. Ik kan alleen maar lachen elke keer als ik hem aankijk, maar ik herpak me en zeg: ‘Stop er toch mee Martin, zo direct is het te laat. Die paar jaar’. Hij lispelt nog iets van geld, AOW en de huur en het gas wordt duurder en gaat weer aan het werk. Pas over drie jaar en tien maanden gaat ie met pensioen en hij klaagt nu al elke dag. Ik hoop voor hem dat hij het gaat redden.