De wat ouderen herinneren zich dit nog: een windstille dag met een strak blauwe lucht. Het geluid van een vliegtuigje. Tegenwoordig is het in Nederland verboden. Een vliegtuig dat letters schrijft in de lucht. Een stipje hoog in de lucht en dan die letters.
En ik had een krantenwijk
Als de hond mij in de verte hoorde aankomen begon hij al te blaffen. De eerste keer schrok ik me een hoedje. Bij het geklepper van de brievenbusklep in de deur viel hij de krant aan. Maar de keren daarna bewoog ik de krant ritmisch heen en weer. Van buiten naar binnen en van links naar rechts, zodat er weinig meer dan papierpulp over was. Niet lang nadat de hond enige dagen zijn verwoestende inwerking had gehad op de krant moest hij voortaan in de kamer blijven. Hij mocht niet meer in de gang. Het enige wat hij nog deed was wild blaffen, als ik vanaf het tuinpad naar hem zwaaide en lachend mijn tanden liet zien.
Hij Hoestte Zich Een Ongeluk
Een man haalde een pakje zware Van Nelle uit zijn borstzak en draaide zich een sigaret. Hij stelde zich daarbij wijdbeens op, alsof hij op het dek van een olietanker stond. Terwijl boven hem de tijd verstreek onder de vijfentwintig stationsklokken van Wim T. Schippers. Elke seconde waren er vijfentwintig. Hij had de tijd aan zich zelf.
In 1971 laat Wim T. Schippers in het kader van een opdracht van de Amsterdamse Gemeenteraad 25 klokken in een rechte lijn dwars over het plantsoen van het Rembrandtplein plaatsen en 24 lichtbakken met de volgende niet bestaande plaatsen op een ANWB-blauwe achtergrond: Bonder, Vlaa, Darkanivap, Grenzode, Partsin, AvPlu, Vlu, Tepperdon, Grazzen, Barksog, Dupret, Bugpeh, Darste, Gondak, KorbeTet, Driehelb, Zulmatan, Knetten, Zarden, Perden, Gleddoh, Plad, Kresse en Dardin.
De zoetwatermatroos trok aan zijn shaggie, maar zó hard dat hij hem naar binnen zoog.
- Login om te reageren
- 13 weergaves