Holga Lawina

Mijn ome Piet die vroeger kapitein op een onderzeeboot was zei: ‘Bert zullen we naar een leuke kroeg in Amsterdam’.

‘Maar als zo’n meisje vraagt’, ging hij verder ‘mag ik wat van je te drinken, zeg dan natuurlijk, maar niet van mijn centen, hahaha’, en hij sloeg zich van pret met beide handen op zijn dijen. We zaten aan de bar en Piet zei: ‘Kijk, kijk’ en hij wees naar achterin de bar ‘Kijk, krijgt zo’n meisje een wijntje gewoon uit het vat en dat kost 100 gulden.’ En een biertje 1,50. Een jonge Italiaanse matroos kwam aan de praat met mijn oom en later zien we de matroos met zo’n meisje naar boven scharrelen, niet voordat hij naar mijn oom had gesalueerd. Daarna ging al vlot ook de rekening van 203 gulden naar boven voor twee wijntjes en twee biertjes.

Ondertussen werd er aangekondigd dat er een optreden zou komen van Holga Lawina. Plots floepte het spotlight aan op het podium en daar was Holga, die zich op het jodelen had gestort in de jaren 60 en hit na hit schoorde, maar aan lager wal was geraakt op jeugdige leeftijd, door allerlei geestverruimende middelen. Mede door Holga beleefde Nederland diverse jodelrages, maar nu was ze hier te zien in een niemendalletje en een gouden cape.

Ze werd aangekondigd als ‘The famous Miss Holga Lawina, straigh from Tirol. The living Legend.’ Ze begon met haar act begeleid door aanzwellend tromgeroffel van haar vaste begeleider Gary, achter het drumstel getooid in een glitterpak. Onder het uitkleden liet ze zich langzaam al jodelend in een spagaat zakken. Alleen toen hoorden we iets scheuren en bleef ze met haar mossel op het toneel plakken met een zuigend geluid. Ze kon niet meer overeind komen, waarop haar begeleider haar omhoog moest helpen. Ze maakte een buiginkje en onder luid applaus en hoongelach verdwenen ze achter de coulissen.

Ik vroeg aan mijn oom ‘Waar is de wc?’ Hij zei: ’Daar sta je in. Nee hoor dat is een grapje uit de film Raging Bull met Robert de Niro.’ Ik zei: ‘Lache’, en deed net alsof ik een biertje in mijn oor goot.

Niet veel later ging de met veel tatoeages vol gefrommelde kale uitsmijter naar boven en rolde onder veel misbaar, al was het een leeg bierfust, de Italiaanse lichtmatroos naar beneden, die dacht dat hij een greep mocht doen in de etalage waar de vleeswaren stonden uitgestald, maar niet nadat hij eerst de rekening had betaald. Niet veel later gingen ook wij jodelend naar huis.