Wesp
Steeds meer mensen koesteren de wens te publiceren: gedichten, blogs, romans of memoires. Waarom begint iemand een blog? Waarom doe ik het?
Ik loop rond met de wens om een boek te schrijven. Niet alleen voor mezelf, een dagboek, maar echt schrijven; dat de woorden die ik vorm ergens gedrukt zullen worden, en dat veel mensen het lezen, over de hele wereld, en dat ik interviews geef en uitgenodigd word in praatshows. Die publicatiewens klinkt misschien te groots, maar ik dacht in eerste instantie gewoon aan zoiets als mijn eerste tekening in de schoolkrant of een stukje in het clubblad van de voetbalvereniging. Precies tegelijk met het verlangen te schrijven is er de angst dat mijn verhalen nooit gepubliceerd gaan worden. Het is mijn wens om met mijn werk een inzicht, belang of een wereld te publiceren dat mijn bevattingsvermogen eigenlijk te boven gaat en al helemaal dat van mijn lezers. Het verlangen om ‘alles’ te omvatten, gaat hierdoor hand in hand met de angst om niets belangwekkends te kunnen verwoorden. Ik wil uitdrukking geven aan iets specifieks, een uitzonderlijk idee, een messcherpe analyse of observatie, een persoonlijke ervaring, een bijzonder verhaal en daarom begon ik mijn blog KOOKIEBIZAR.
Schrijven ordent hersenspinsels, het geeft inzicht in mijn gedachten en verbeelding en het geeft gedachtes een bestaan in de wereld. Iets opschrijven, hoe klein of groot ook, dwingt me om keuzes te maken en concreet te worden, op een veel meer ordelijke en voor anderen begrijpelijke wijze dan wanneer ik iets uitspreekt. Pas wanneer ik iets opschrijft, kan ik het echt met anderen delen. De manier waarop ik dat doet is het gevolg van een mengeling van talent of geen talent, taalgevoeligheid en oefening. Iets delen kan tegenwoordig iedereen, soms zelfs met een simpele druk op een knop.
Zijn al mijn gedachten, ervaringen, gevoelens, niet al door iemand anders verwoord? En misschien al wel veel beter? Elk leven van ieder individu is in zekere mate uniek, maar zodra een ervaring wordt beschreven kan zij al gauw algemeen klinken; alsof de ervaring iemand anders toebehoort, of nog erger, alsof de ervaring een gemeenplaats is. Ben ik een schrijver? Iedereen kan schrijven. Toch? Iedereen die een pen en papier heeft, of een computer, kan in principe schrijven. Zo lijkt het althans. Met name door begeerte naar bewondering, seks, geld & roem. Ik heb telkens één leven en daar moet ik zoveel mogelijk uithalen. Maar wat doe ik met verlangens die gefrustreerd worden; angsten, onzekerheden, twijfels of tegenslagen als het doorstaan ervan niet in het hiernamaals beloond wordt? Ik kan en ga ze omwerken tot een tekst of een kunstwerk.
‘Schrijf een boek’ is een veel gehoorde kreet, maar is het dan literatuur? Wanneer wel en wanneer niet? En: wanneer mag ik mezelf schrijver noemen? Wat is een schrijver eigenlijk? Moet ik om mezelf schrijver te noemen een boek gepubliceerd hebben? Ik bepaal zelf wel of als ik schrijver ben. Als ik schrijf, ben ik Schrijver. Het is niet om gepubliceerd te worden, maar om te schrijven en als er mensen zijn die het mooi, amusant of leuk vinden ben ik daar blij om.
*) Een nachtegaal zingt om de sterren te behagen. ’t Laat hem koud of ook wormen meekronkelen van plezier. En al volstrekt vraagt hij de … kanariepiet niet om een rapport of een… recensie.
Luim [Gerrit Komrij]
- Login om te reageren
- 1 weergave