Edmond

Beste lezer laten we even bij iemand stil staan. Je weet heus wel wie ik bedoel. Je hebt niet je hele leven op een fietsje rond gereden. We kennen allemaal wel iemand, die er nu niet meer is en die we ontzettend missen.

Er werd zachtjes op de deur van de bouwkeet geklopt. Verdomd je zou denken dat het een vlinder was, die op sterven lag en met zijn vleugeltje op de deur tikte om een slokje water te vragen. En toen zag ik hem; Edmond. Hij was geboren in Suriname en naar Nederland gekomen.

Hij kwam bij ons werken op de werf. Wat was ie aardig. Je hield onmiddellijk van hem. De eerste keer dat we elkaar zagen moesten we lachen. Als een vlinder fladderde hij over de werf. Edmond maakte je dag leuk en dat is een gave. Ik kon zo ontzettend met hem lachen!

Hij had op een avond te veel gedronken. Hij was op zijn hoofd gevallen, zoals een dronken man valt. Die avond stond hij op beton wat je knieën verbrijzeld, je polsen breekt en je tanden uit je mond slaat. Thuis gekomen zei zijn vrouw: ‘Je moet toch maar naar het ziekenhuis.’ Hij op de fiets en zij met de scootmobiel. Te bescheiden om een ambulancewagen te bestellen en te arm voor een taxi. Hij valt weer, voor de tweede keer, en ook een derde keer. In het ziekenhuis in coma, vier keer geopereerd, maar ondanks alle zorg overleden. Alles hebben ze er aan gedaan om hem te redden maar het is helaas niet gelukt.