Echt helemaal niet

Vanaf mijn eerste ontmoeting met een musje dat van het dak was gevallen ging er voor mij een compleet nieuwe wereld open.

Waar ik woonde in Wormerveer toen ik een jaar of tien was werd nog druk gebouwd. De eerste jaren had ik altijd zand in mijn schoenen en hoorde ik meestal ergens het geluid van een heimachine. Nadat ik een musje had gevonden dat van het dak was gevallen werd ik zo rond mijn twaalfde ervan bewust dat in de omgeving van het crossterrein aan de overkant van de sloot ook nog andere vogels rondvlogen dan alleen mussen, meeuwen, spreeuwen en de broodeend, die altijd luid kwakkend in het water lag. Met het musje liep het minder goed af. Ik had het diertje in een doosje gedaan met wat water en stukjes brood, maar ondanks mijn toewijding overleefde het beestje het niet. In het maandblad Libelle van mijn moeder zat altijd wel een pagina met vogels en later een tekening van Marjolein Bastin en zo leerde ik de leeuwerik, kemphaan en de lepelaar kennen.

Eerst had ik van twee wc-rolletjes een verrekijker gemaakt en mettertijd lag ik in het veld vogeltjes te bestuderen met de verrekijker van mijn opa, totdat mijn belangstelling over ging en ik meer oog had voor meisjes. Pas jaren later werd ik me weer bewust van de vogeltjes en had ik veel plezier om ze te tekenen en als ik op mijn fiets fiets kan ik zo genieten van het gekwetter van de vogeltje die zich in het bos bevinden. Het is een verrijking van mijn leven, maar ondertussen helpen we het milieu naar de kloten en zijn we oorlog aan het voeren en worden in Amerika zomaar een heleboel kinderen dood geschoten door een joch van amper 18 jaar met twee automatische geweren. Ik snap er helemaal niets meer van. Echt helemaal niet.