Blauwschokkers

Toen ik een kleine jongen was ging ik voor het eerst tijdens de zomervakantie werken voor een paar zakcenten bij ome Dirk en tante Truus in Purmerend.

Ze hadden een boerenbedrijf met groenten, een paar kippen, varkens en een boomgaard met appels in nog van die hoge bomen zodat je ze er met een ladder uit moest halen, als ik het me nog goed herinner.

Mijn taak was om blauwschokkers te plukken en als ik sliep dan droomde ik nog van die blauwschokkers. Blauwschokkers zijn groene erwten in een blauw/paars jasje. In de krijgsmacht worden ze vanouds raasdonders genoemd, omdat je machtig harde scheten kunt laten na consumptie van die groene rakkers. Tante Truus zei altijd vol trots: ‘Blauwschokkers worden in de duurste restaurants van Amsterdam gegeten.’ Dat zal best zo zijn want ik had ze nog nooit gezien en nu zag ik er meer dan mij lief was.

Ik was 14 jaar oud maar van tante Truus kreeg ik af en toe een filtersigaretje en vaak ook nog een biertje. Zij vertelde me dat ze aan de overkant van de boerderij achter het Noordhollandsch kanaal een flat wilden bouwen en daar was ze op tegen. Nu geef ik je te raden wat de reden was; Als de mensen op hun balkonnetjes gingen staan en hun borstel of kam ontdeden van haar zou dat op hun groenten komen. Ik vond dat wel een heel stom verhaal. En daardoor zou de waarde van hun groenten scherp in prijs verminderen en konden zij hun faillissement aanvragen.

Toen ik na drie weken afscheid nam kreeg ik een warme hand en de groeten. Mijn vader kwam me ophalen op de brommer en met mijn hand op zijn schouder reden we terug naar Wormerveer. Ik vertelde aan hem dat ik niets gekregen had en hij stopte me toen een paar briefjes van tien gulden in mijn hand. Dat was veel als je weet dat een pakje shag ongeveer twee gulden kostte.

Thuis gekomen wachtte me nog een verrassing. In mijn piepkleine slaapkamertje hadden mijn ouders een enorme oranje boekenkast gedropt. Oranje, bruin en groen waren toen de modekleuren. Als ik op de rand van mijn bed zat kon ik op de bureauklep mijn huiswerk maken. Nog zo’n teleurstellende bezigheid.

Sindsdien heb ik het niet zo op boeren en verrassingen.