Bard 4

De laatste tijd dwaalden zijn gedachten steeds weer af naar toen, eens en indertijd. Vooral wanneer zijn adviezen door de stagiaires en deelnemers volkomen in de wind werden geslagen en ze lekker hun eigen gang gingen..

‘Nou ja, oud vlees moet eerst op.’

‘Héhé, effe zitten met een vers bakkie koffie.’ Bard vroeg aan zijn collega die woonachtig was in Urk en een sigaartje zat te roken: ‘Weet jij hoe je een schaap moet neuken?’

Even tussendoor; Urk kan worden omschreven als de meest kerkelijke gemeente van Nederland, met een kerkelijke gezindte van 98%. Het is een zeer hechte gemeenschap met een eigen dialect en Urk heeft verreweg de grootste vissersvloot en visverwerkende industrie van Nederland.

Hij reageerde hier nogal verbaasd op, want hij had niet zoveel met schapenneuken zei hij. Bard legde hem uit dat je het beste de achterpoten van het dier in je lieslaarzen kan steken om de daad bij het woord te voegen. Toen iedereen die buiten zat was uitgelachen zei Bard: ‘Maar nu komt het. Hoe herken je een geil schaap?’ en na een oorverdovende stilte, ‘Een geil schaap komt op je af rennen met de laarzen in haar bek.’ En zo zie je maar weer dat een leermeester ook in zijn vrije uurtjes het één en ander aan kunde onderwijst zonder dat ie daar meteen voor betaald hoeft te worden.

Na de koffiepauze ging Bard in het kantoor achter de computer zitten om de absentielijst door te geven aan diegene die de deelnemers begeleidt naar passend werk. En ook de urenregistratie in een systeem wat door AFAS is ontwikkeld. Deze firma deed herinneringen opborrelen aan het voetbalstadion van AZ in Alkmaar wat onlangs in een abstract kunstwerk van Picasso was veranderd na een wilde storm. Hier stonden ooit hun reclameborden, maar dat was voordat het ging stormen.

Bard werd gebeld door een oud collega of de werf nog een oude motorkettingzaagbroek over had voor weinig ’Ja,’ zei Bard ‘Eentje met korte pijpen voor in de zomer van iemand die voorlopig niet aan werken toekomt.’

‘Hallo Bard’, zei Fredo die na een auto-ongeluk volkomen de weg kwijt was en zich nadien alleen nog de naam van de chauffeur van de vrachtwagen kon thuis brengen; Max Laadvermogen. In de loop van de jaren kwam gelukkig alles aan herinneringen min of meer terug. Bard keek naar de vrijwilliger die hier al jaren werkte, nog langer dan Bard zelf, en hand en spandiensten verrichtte op de werf. Het rode frisse gezicht met grijs haar, vol en springerig als prikkeldraad onder een wollen muts. Fredo glom en glansde in het licht van de tl-buizen en was altijd onderweg.

Fredo vroeg ‘Waar is de vierkante gatenboormachine?’ Nog voordat Bard antwoord kon geven was Fredo al weer foetsie en hij zag hem de modelbouwerij intuimelen. ‘Pas op voor het opstapje,’ riep Bard nog, maar aan het tumult te horen was dat aan dovemans oren gezegd.

Wordt vervolgd