Afscheid

Ik had een heel leuk, moedig en hysterisch verhaal geschreven over het bedrijf waar ik jarenlang gewerkt had en mijn collega’s werden daarin ook uitgelicht. Ik zou het voorlezen tijdens mijn afscheidsfeestje.

Maar toen dacht ik waarom zal ik die hele geschiedenis weer allemaal te bede brengen, die mensen doen toch ook hun best, en sommigen zijn zich misschien helemaal niet bewust van hoe slopend hun aanwezigheid is op het welzijn van hun omgeving.

Er is haast te veel om op te noemen wat ik schrapte uit mijn verhaal. Er stond een leuke passage in over een leeuw zonder lul die jarenlang op het schip hing als boegbeeld en langzaam wegrotte, omdat het uit het verkeerde hout was gesneden. Ook dat stuk heb ik geschrapt. Ik zag in dat ik alleen nog maar een paar regels flauw gezwets over hield en ik verscheurde het hele verhaal en gooide de snippers buiten in de vuilnisbak.

‘Dat is een daad van heldenmoed,’ zei iemand die juist langskwam en me bezig zag. ‘Je eigen geesteskind verscheuren, het is natuurlijk niet kies om bekend en beroemd te worden over de ruggen van je collega’s.’ Dat juist hij dat moest zeggen. ‘Heb je ook iets over mij geschreven?' ‘Had je dat graag gewild?’ antwoordde ik. ‘Wat ik allemaal over jou heb geschreven ligt nu in de prullenbak tussen de mondkapjes, pindadoppen, luiers, verscheurde notulen, bierblikjes, snoeppapiertjes, lege plastic patatbakjes, sigarettenpeuken en volgeblafte condooms.’

Op het afscheidsfeestje vertelde ik een aantal anekdotes. En zij zeiden dat ze me gingen missen, want wat moet je anders zeggen. Ik kreeg een paar mooie cadeautjes en lovende kritieken. Er waren biertjes en bitterballen. Nog meer bier. En toen werd het toch nog gezellig met een aantal van mijn collega’s, waar ik altijd met veel plezier mee heb gewerkt en de rest is geschiedenis.