Venus En Scheermes

Anton deed open. Sylvia zag er fantastisch uit in een kort paars niemendalletje. Het silhouet van haar ranke gestalte tekende zich helder af tegen de achtergrond van de straatverlichting. Het was bizonder koud dat was duidelijk te zien. Fred, haar man stond achter haar. Nogal buikig in een grijs pak. ’He Buddy. Ik ben Fred. The wan en only.’

‘Weet je ….’ ‘Nee.’ ‘Nou, lieverd. Ik zou willen dat er gebeld werd en dat het Sylvia was, om te zeggen dat zij en haar man niet kunnen komen.’ ‘Dat zou jammer zijn,’ zei Mies. ‘Want ik heb de hele ochtend boodschappen gedaan, vanmiddag opgeruimd, de vloer gedweild terwijl jij de krant aan het lezen was en daarna gekookt.’ Anton sloeg een arm om de heupen van zijn vrouw. ‘Dat weet ik, schatje’ zei hij. ‘Ik bedoel alleen dat het fijn zou zijn om met z’n tweeën een flesje wijn open te trekken en lekker naar de tv te kijken.’ ‘Dat zeg ik ook steeds, maar de laatste maanden ben je alleen maar aan het overwerken, en het was jouw idee om haar, ze uit te nodigen.’ ‘Zeker naar; Boer zoekt vrouw kijken. Bedankt met die boeren.’ ‘Voor jou zijn het allemaal boeren als je uit Amsterdam komt.’ ‘Weet je als er iemand bij ons naar de Zaanstreek verhuisde, dan liepen we met de hele buurt mee om ze uit te zwaaien en dan namen we bij de pont afscheid met tranen in de ogen, want we zouden ze nooit meer terugzien.’

‘Jij ook altijd. Wat doet ze eigenlijk?’ ‘Sylvia? Sylvia coördineert de reorganisatie vrijwel in haar eentje en het leek mij belangrijk om haar hierin te ondersteunen als haar chef.’ ‘Zie ik er goed uit?’ Anton bekeek haar. Ze had het figuur van een varkensrollade. Sinds de geboorte van hun gehandicapte kindje, die enorm veel zorg vroeg kwam ze weinig aan zichzelf toe en nu hij zoveel moest overwerken stond ze er helemaal alleen voor. Nou ja overwerk. De meeste tijd was hij Sylvia aan het inwerken met zijn banketstaaf aan de lopende band, of op een inderhaast leeg geruimde bureau, of op de vloer en eigenlijk overal waar ze elkaar maar tegen kwamen. Hij keek op zijn horloge. ‘Ze zijn laat, dat is niets voor haar.’

Toen ging de bel. Anton deed open. Sylvia zag er fantastisch uit in een kort paars niemendalletje. Het silhouet van haar ranke gestalte tekende zich helder af tegen de achtergrond van de straatverlichting. Het was bizonder koud dat was duidelijk te zien. Haar man stond achter haar. Nogal buikig in een grijs pak. ‘He Buddy, ik ben Fred. The wan en only.’ zei hij en maakte van die typische boksbewegingen. ‘We hebben elkaar nog niet eerder gezien.’ ‘Klopt als een zwerende vinger,’ zei Anton. Kom binnen.’ ‘Die had ik nog niet eerder gehoord.’ ‘Van kom binnen’ zei Anton en knipoogde naar Sylvia. Daar kon ze wel op lachen. Het ijs was gebroken en ze vielen er bijna door heen.

‘Mies is aan het werk in de keuken,’ zie Anton. ‘Ik hoop dat jullie je niet te veel uitgesloofd hebben.’ ‘Nee, nee, we hebben het simpel gehouden.’ ‘We?’ Mies stond inmiddels ook in de gang en wreef haar handen droog aan haar schort en stelde zich voor. ‘Ik had vroeger een hond en die heette ook Mies’ zei Fred. Ze gingen naar de zitkamer. Fred gaf Anton een fles wijn. ‘Alsjeblief een Spaanse rode Ramon Bilbao Vinedos de Altura 2013 ’ ‘Die hoort toch in een mandje?’ ‘Jij hoort in een mandje. Deze wijn heeft een intens, kersenrode kleur en is fluweelzacht van structuur en heeft rijke aroma's van zwart fruit, framboos, chocolade, tabak en kruiden. Frisse zuren en zacht zoet combineren mooi in een lange afdronk. Slechts een paar oude wijngaarden in Villalba de Rioja en Tudelilla zijn uitgekozen voor deze wijn. De Atlantische Tempranillo druif en de Mediterrane Garnacha ontmoeten elkaar hier in een fantastische blend. Deze rijpe kruidige rode wijn is erg lekker bij Iberico ham of met Aziatische gerechten zoals Rendang. Door beide druiven afzonderlijk van elkaar te fermenteren, ontwikkelen de druiven hun typische eigen stijl.’ ‘We eten scheermessen en venusschelpen.’ zei Anton ‘en daarom heb ik een flesje wit uitgezocht. Ik wist niet dat je zo’n wijnkenner was, daar heb ik van Sylvia nooit iets over gehoord.’ ‘Het gaat niet om kennis, het gaat hier om smaak’ zei Fred.

‘Wat willen jullie drinken.’ ‘Doe mij maar een glas van die Bilbao.’ ‘Goed en jij Sylvia?’ ‘Een glas water. Ik rijd.’ ‘Bilbao en een gemeentepils of Bar-le-Duc, Spa, Sourcy. Zeg het maar.’ Er viel een vervelende stilte, totdat Mies binnen kwam met het eten. ‘En die schaaltjes met water zijn niet om leeg te drinken, maar om je vingers mee schoon te maken.’ ‘Ja, zei Fred, dat weet zelfs een mongool.’ Op dat moment stoof Mies weer de keuken in en Anton zei ’Onze zoon heeft Down.’ ‘Ja dat weet ik toch ook niet. Mij wordt niets verteld. Sorry, sorry.’ Anton ging de keuken in en kwam even later met Mies terug, terwijl Fred zijn verontschuldigingen stamelde. Mies deed haar short af en zei ‘Jij kan er ook niets aan doen. Het is nog zo vers.’

‘Nu eet smakelijk’ en iedereen riep ‘Eet smakelijk.’