Tot Stof

Toen zijn moeder naar een aanleunwoning ging en veel kleiner ging wonen moest hij haar huurhuis leeg ruimen, want zijn moeder was daar niet meer toe in staat.

Zijn vader was al jaren eerder overleden en zijn moeder had niet de moeite genomen om de kleren van haar man weg te doen evenals glad gestreken cadeaupapier, verpakking van chocoladerepen, sinaasappelwikkels, behangboeken vol met knipsels, wenskaarten, kerstkaarten, stukjes stof, boeken, knotten wol, tijdschriften, kleurige beeldjes van keramiek, sleutelhangers, speldjes, vaantjes van toen hij nog voetbalde, kranten, boeken, zakken met knopen en dozen met uitgeknipte postzegels op enveloppenpapier, plattegronden, treinkaartjes (die kleine van karton) toegangsbewijzen, buitenlandse munten en nog veel meer. Eigenlijk alles wat je maar bewaren kan. Een heel huis vol. Zij had ook foto’s bewaard van mensen uit een ver verleden die ze niet verklaren wilde of was vergeten. Dus van generlei waarde toen hij ze aanbood aan het gemeentearchief en de foto’s alleen nog goed waren voor het ronde archief. 

Gelukkig wilde de woningbouwvereniging, waar zijn moeder het huis van huurde, de woning snel overnemen. Zodat hij heel veel kon laten staan en hij alleen wat meubels, serviesgoed, schilderijen en snuisterijen diende te verplaatsen naar haar nieuw aanleunwoning, wat weer heel gauw volstond, maar nu in verhuisdozen, die ze al snel begon uit te pakken en de spullen op de vloer uitstalde, zodat ze geen ruimte meer in haar woning had om zich met haar rollator van haar eettafel naar haar bed te begeven. Daarnaast had ze moeite om bij de voordeur te komen als er aangebeld werd, en daarom liet ze de deur maar op een kier open staan.

Tijdens de verhuizing vond hij onder haar bed van het huurhuis tijdens het opruimen een houten kist van zijn vader. De hobby van zijn vader was het verzamelen van stof naast ansichtkaarten, boeken en nog veel meer dingen, maar van dat stof wist hij nog niet. Hijzelf verzamelde ook stof, maar dan vooral op zijn bureau. In die kist waren allemaal laden, elke lade verdeelt in vakjes, en in elk vakje zat een klein flesje met een piepklein etiketje. Het flesje zelf was afgesloten met een kurkje. Hij nam de doos mee naar huis en belde zijn moeder op. ‘Ja,’ zei ze. ‘Dat klopt. Je vader verzamelde stof.’ ‘En hij deed het stof in flesjes met etiketten erop. Wist je dat?’ ‘Het zal wel,’ zei zijn moeder. ‘Ik was het alleen vergeten. Ik heb er nooit meer aan gedacht. Je vader was een rare.’

Pa was een rare? Zijn vader was de liefste vader die er ooit bestaan heeft en hij dacht nog elke dag aan hem. Al werd het wel wat minder. Het was ook zo lang geleden. Hij pakte zomaar een flesje. Het schrift was slecht leesbaar, de inkt bruin verkleurd. Kolenhok. Noorderstraat 84, Wormerveer. Hij hield het glas tegen het licht. Zwarte stofdeeltjes. Er waren machtig veel flesjes met enkel adressen op het etiket en data. Stof van overal. Het meeste stof was tot wit of lichtgrijs verbleekt. Het had de consistentie van poederachtig as. Soms had het nog steeds kleur. Bruin, zowel licht als donker. Herfstbruin. Vrolijkgeel en olijkblauw. Versnaperingroze. Roetzwart. Parelwit. Nuchtergrijs, ijzergrijs, sinterklaasgrijs. Maar het laatste flesje was héél bijzonder. Het leek wel of het licht gaf en op het etiketje stond: Stof tot nadenken.