Texel

We waren op vakantie op het eiland Texel. Het huisje hadden we gehuurd bij twee oude vrouwtjes.

Zusters bleek later, die een winkeltje hadden waar je wol kunt kopen, want zoals je weet staat Texel bekend om zijn prachtig vlakke landschappen met de daarbij behorende schapen.

Welnu een van de dames bracht ons met hun auto, na onze vakantie in het huisje, naar de pont. De auto was een Volvo waar je zelfs een paar strobalen in weg kon trappen zonder dat ze opvielen. Op de terugweg complimenteerde ik haar met de prachtige auto. Het was zo’n auto die hun ooit door een van de kinderen in de maag was gesplitst, waar ie waarschijnlijk veel aan verdiend had, véél te duur en veel te groot.

‘Prachtige auto’ zei ze, ‘maar zo tegen de winter is het wel jammer dat er geen kachel in zit.’

’Hoe lang heeft u hem al.’

’Al drie jaar.’

Dit speelde zich af in de tijd dat het wel eens vaker heel koud was en je buiten kon schaatsen.

Zo’n prachtige auto uit het koude Zweden, waar dikwijls temperaturen van min 30 graden Celsius worden gemeten, dacht ik. Geen kachel, totdat mijn oog viel op een schuifje. En toen ik het van blauw naar rood schoof was het in een mum van tijd warm.

‘Dat wist ik niet’, was haar verbouwereerde commentaar, en nu hoop ik maar dat ze het niet vergeet als het weer wat warmer wordt.