Bij de paal aangekomen op het zeiknatte executieveldje leggen we onze wapens neer. We draaien ons om en doen enkele stappen voorwaarts. Ik sta in de houding net als de armzalige rest van mijn peloton.
Achter ons stoppen een paar leden van de militaire politie in onze geweren scherpe munitie of een losse flodder. Zo weten wij niet wie diegene is die de veroordeelde dood schiet. De spanning die om ons heen hangt is te snijden. Een van ons zakt in elkaar en komt met zijn gezicht in de modder terecht. Even blijft hij op zijn knieën liggen en valt daarna op zijn zij. Een sergeant loopt op hem af en slaat hem een paar keer hard in zijn gezicht. ‘Breng hem weg.’ Twee maten pakken hem op, aan handen en voeten en leggen hem neer in een bijgebouw. Een officier wijst een ander aan uit een drietal reserve en die neemt plaats op de weggevallen plek.
Een volkomen gevoelloosheid daalt over mij heen. We draaien ons om en zien een kleine groep die begeleid wordt door de pastoor die op ons aan komt lopen. De ter dood veroordeelde die de ellende niet meer aan kan is gedeserteerd en opgepakt toen hij wilde vluchten. Hij is blootshoofd en heeft geen boeien om. Hij is sterk vervuild en stinkt. Hij gilt en huilt voortdurend. Zijn benen kunnen hem niet dragen en hij wordt door twee man naar voren gesleept. Bij de paal praat de pastoor op hem in en zegt woorden in de strekking van ‘Gedraag je. Je bent geen kind.’ De veroordeelde wordt aan de paal gebonden. Hij ziet asgrauw en hij krijgt een doek over zijn ogen en op zijn borst wordt een wit stuk papier gespeld waar we hem moeten raken. Ik zie zijn lippen bewegen, maar ik hoor geen geluid.
Alle twaalf zetten we het geweer aan de schouder. Als het bevel vuur wordt gegeven gebeurt er niets. Doodse stilte. Nogmaals wordt er ‘Vuur’ geschreeuwd en ook ditmaal gebeurt er niets totdat ik na enkele seconden schoten hoor. Geen geweer gaat gelijk af en na het salvo staat de veroordeelde nog steeds rechtop. Ik heb nog niet geschoten en als de officier op me af komt die de executie leidt, haal ik de trekker over. Ik mis het witte papier en schiet de veroordeelde in zijn gezicht. Terwijl we ons weer in gelid opstellen wordt de veroordeelde die levenloos aan de paal hangt los gemaakt en afgevoerd op een stretcher. Ik voel dat ik moet overgeven.
Laat iedereen die voor de doodstraf is zelf maar eens in zo’n executiepeloton staan. Je hoeft alleen maar de trekker over te halen. Het is makkelijk zat. Zo makkelijk. Met je wijsvinger druk je zachtjes de trekker naar achteren, terwijl je je geweer op de terdoodveroordeelde gericht houdt.
- Login om te reageren