Solar Plexus

Om kwart voor elf ’s avonds wordt er aangebeld. En ik denk; wie zal dat zijn. Ik kijk de gang in en door het raampje met matglas in de voordeur zie ik dat het aardedonker is. 

Wie belt er nu nog? Hij, zij of tegenwoordig hen heeft in ieder geval gezien dat hier licht brandt. Misschien is het wel heel ernstig en ligt er iemand dood te bloeden op mijn stoep en heeft ie met zijn laatste krachten op de deurbel gedrukt. Ik stap de gang in en doe het licht aan. Pak mijn sleutels, die aan een leren riempje vast zitten aan mijn broekriem, zodat ik ze niet telkens kwijt ben, behalve als ik ze niet bij me heb. (Voordeuren en achterdeuren gaan altijd naar binnen open en dat is wel zo logisch, anders zou je de bezoeker zo van je tegelpad je tuin inschuiven.) Ik doe de deur open en hou met mijn linkerhand de deurknop stevig vast en stap met mijn rechterbeen naar achteren, zodat als het nodig is ik de bezoeker zo weer over het tegelpad de straat op kan schoppen. 

Gelukkig heb ik een aantal jaren op Taekwondo en Jiu Jitsu gezeten en onderweg naar de deur had ik besloten om hem een frontkick in zijn Solar Plexus te geven bij het minste of geringste. De zonnevlecht, het derde chakra wordt ook wel Solar Plexus genoemd. Het chakra bevind zich net boven je navel, onder je ribbenkast. Het is de plek waar je gezonde ego zich bevindt en waar de energie wordt verdeeld. De basis die je legt vanuit het wortelchakra en navelchakra vormt zich in de zonnevlecht tot identiteit. Wanneer je zonnevlecht geblokkeerd is voel je je vaak onzeker, ben je makkelijk te manipuleren, heb je weinig discipline en verval je snel in een slachtofferrol en daar moest ik hem raken.

Staat daar een donker mannetje, misschien gewoon geboren in Nederland, maar hij had alle kenmerken van iemand die met de modderstroom uit Pakistan deze kant was opgestroomd. Handen gevouwen, twee ogen als rozijnen, licht gebogen met een enorme staafzaklantaarn in zijn hand, zo een waar Amerikaanse politiemannen oproerkraaiers mee neerknuppelen onder het motto; Ik zal je even bijschijnen, maar dan in het Engels. Het is dan gebruikelijk om zo’n iemand op zijn sleutelbeen te slaan en niet op zijn hoofd. Het sleutelbeenbot breekt al gauw door de midden. Het is pijnlijk bovendien en je kunt je arm niet meer bewegen en het geeft minder nevenschade dan als je iemand op zijn hoofd slaat, heb ik ooit vernomen van iemand die bij de politie werkt.

Maar waar waren we gebleven. Hij stamelt: ‘Ik ben mijn kat kwijt. Mijn kat is in uw tuin en ik wil niet zonder uw permissie uw tuin betreden om mijn kat te zoeken.’ Ik was al lang blij dat dit aan de hand was en zeg: ‘Loop maar om, dan kan je in mijn tuin kijken.’ Ik doe de deur dicht en loop naar achteren en maak de achterdeur open. Het is wel erg donker. Ik doe ook de gordijnen open, zodat er toch nog wat licht in de tuin schijnt. Ik wacht op het mannetje, het duurt langer dan ik had gedacht, en ik ga in een tuinstoel zitten. Maar na vijf, tien minuten nog geen mannetje. Niemand gezien. Hij dacht zeker een armlastig, zielig oud vrouwtje te ontmoeten in plaats van iemand die hem in zijn Solar Plexus wil schoppen over het tuinpad op de begaande weg, waar hij als uitgesmeerde hondenstront van onder je schoen achterblijft om in de ochtendzon op te drogen. Of hij had inmiddels zijn kat gevonden, dat kan ook. Laat ik maar denken dat het laatste aan de hand was.