Snackbar Kees

Ik stapte voor het eerst snackbar Kees in. De meest gore tent in de omgeving, die bekend stond om zijn specialiteit frikandelletje plafond, maar na een avondje stappen heb je wel trek in iets hartigs.

Ik kwam in een omgeving waar een zwetend vetlucht neersloeg op de keramische tegeltjes. De eigenaar heette Kees, dat stond tenminste in neon letters boven de zaak. Hij droeg een vervuild short en had vet achterover gekamd boerenhondenhaar, en grijnsde van oor tot oor. ‘Zeg het maor.’

Mijn vriend was ook aanwezig in de zaak en vroeg wat ik wilde eten. Ik zei ‘Doe mij maar een kroketje’. Kees nam de bestelling op en boog zich voorover, terwijl schilfers hoofdroos van de zacht glanzende frituurbeambte als een sneeuwbui van verscheurde kerskaarten over de geëtaleerde frikandellen, kroketten, gehaktballen, nasischijven en andere avontuurlijke borrelhappen dwarrelde, om het benodigde te pakken.

Godverdomme vloekend en hoestend tussen zijn filtersigaretten door schoof hij de friet in het opborrelende frituurvet en spoedig hierna verdwenen ook de frikandellen en mijn kroketje in de vetkorven. Met zijn bruin gerookte nicotinevingers plaatste hij een cd in de gleuf en daar jankte The Dead South met In Hell I'll Be In Good Company door de bedompte ruimte. Hij haalde de snacks uit het vet en zijn specialisme werd bewaarheid. De frikandellen wierp hij tegen het plafond, waar menig vette afdruk zichtbaar was onder de vrolijke uitroep ‘Frikandelletje Plafond.’

Ik liet de kroket die meer weg had van een ontplofte zeehondendrol op de toonbank liggen, groette mijn vriend en verdween uit de zaak op het moment dat twee jongen met een homp lever uit de etalage gingen voetballen, in de lucht van uitgebierde mannenstront die opwalmde toen de deur open ging van het krappe wc’tje. Met de woorden ‘Je denkt toch niet dat ik die stronthokkentroep door m’n strot krijg’, stapte ik naar de uitgang, terwijl Kees een anusachtig mondje trok.  

Thunderstruck van Steve'n'Seagulls welde op uit de speakers. Ik wierp hard de voordeur dicht, waar ooit een schilder met Parkinson opgekwast had; Kees Uw Frituurspecialist. Kees gooide me nog wel een volle la met administratie, vakantiefoto’s en herinneringsdingetjes na en zijn eigen deurruit in, met het geluid van brekend glas.

Ik ging maar eens op huis aan want ik moest ’s morgens vroeg weer voetballen.