Lilian Marijnissen

Het was ongeveer zo, maar zo was het niet.* In de verte werd geroepen. De begrafenisondernemer zei: ‘Wil nog iemand wat zeggen ter nagedachtenis aan de overledene?’ Dit zou Lilian haar moment worden.

Zij haalde diep adem en stapte naar voren, zodat ze vlak voor de rand van het graf stond en zei: ‘Vader ik hou van je en ik zal je nooit vergeten.’ Het geroep in de verte werd luider. Een paar rouwende wierpen blikken over hun schouder. De rest stond haar vreemd aan te staren alsof ze niet wisten wie ze was. Het geroep werd steeds luider. ’Lilian hou op.’ Lilian staarde naar al die onbekende mensen en eindelijk drong de gruwelijke waarheid tot haar door. ‘Eh Sorry. Verkeerde begrafenis’ zei ze. Een jongetje met een onnozel gezicht zei trots: ‘Ze was mijn oma.’

Lilian draaide zich om en liep op de man af met dat blonde haar die in de verte had geschreeuwd. ‘Hoorde je me niet,’ vroeg hij. ‘Jij doet er ook alles aan om voor lul te staan,’ en ging haar voor naar de begraafplaats. ‘Sorry, ik stond in een file.’ Hij pakte de schep op die bij het graf lag en gaf hem aan Lilian. ‘Het was een mooie dienst, maar er ligt nog een hoop werk op je te wachten,’ zei hij. In het graf bevond zich een houten kist en er lagen al een paar schepjes aarde op. Naast het graf lag een enorme berg aarde. ‘Misschien wil je nog wat zeggen, dan moet je dat maar doen onder het scheppen. Ik heb de man dertig euro gegeven om weg te gaan.’ Ze vertelde hem dat ze helemaal uit Brabant kwam voor de begrafenis. Alsof hij dat niet wist.

Lilian trok haar jasje uit en hing het over de heg en schepte de zwarte aarde in het open graf. Na een tijdje begon het te regenen, dat wil zeggen het was het soort motregen dat duidelijk twijfelde of het een echte hoosbui wilde worden. Haar vriend hield het graag droog en stond naast het graf met een paraplu op. Hij keek toe hoe zijn vriendin de kuil volgooide. Hij zelf nam een slokje koffie uit de roodkleurige mok van de thermosfles. Hij hield overal rekening mee, dit in tegenstelling tot Lilian. Tenslotte was hij een bekende tv baas en al wat jaartjes ouder.

*Richard Powers, Galatea 2.2