Laurens Dassen

Sinds het voorjaar heeft Willy een nieuw bootje van maar liefst twee miljoen euro gekocht zodat hij samen met Max kan genieten van een welverdiende vakantie in Griekenland tijdens deze pandemie, maar nu eerst een proefvaart.

Bij een toevallige ontmoeting had Willy, Laurens Dassen uitgenodigd voor een maidentrip. Laurens, lijstrekker van de politieke partij Volt, zei: ‘Gaan er veel dames mee,’ want hij is graag leuk. Willy keek hem vragend aan. Laurens zei nogmaals: ‘Maidentrip?’ maar hij zag dat hij het niet begreep. Willy was een nogal gezet type met een enigszins rosse baard. Een aardige knaap, maar meer het type voor een kort gesprek in een druk café of een groetend handgebaar vanuit de verte, waarna je stevig doorliep.

Toen Laurens in de haven van het dorpje Heeg aankwam stond Willy aan boord van het schip wat hij Bernhard had gedoopt, vernoemd naar prins vuilpijper, die nog weleens op olifanten, leeuwen, neushoorns, buffels en zwarte maagden, beter bekend als de Big 5, had gejaagd. Hij had op zijn bol een witte pet met een gouden koord en twee gekruiste ankertjes. Vanuit het keukentje hoorde Laurens een hinnikende lach. ‘Ach,’ zei Willy ‘Max is wat aan het bakke. Is wel lache toch,’ met een dik Haag accent. Hij stapte aan boord en ging achter in de bak zitten om Willy niet in de weg te lopen, bij het vaarklaar maken van zijn jacht, en hij riep naar hem: ‘Mooie boot’. Willy antwoordde enigszins boos: ‘Het is geen boot, het is een schip’. Zou het zo’n tocht worden.

Na korte tijd was het zover, de motor gromde zachtjes en Laurens gooide op commando de trossen los, al riep hij wel speels: ‘Aye, aye captain,’ om de stemming er een beetje in te houden. Willy schakelde zonder enige waarschuwing op volle kracht vooruit het gas open. Loeiend stoven we naar voren en als vanzelf plofte hij terug in zijn stoel. De kolossale boeggolf veroorzaakte een enorme deining onder de afgemeerde scheepjes in Heeg en de verre omtrek, en de golven klotsten over de kade en in menig vooronder over de bedden en het overige meubilair van het gewone volk. Verontwaardigde half verzopen hoofden werden naar buiten gestoken, die dingen schreeuwden die in het motorgeraas verloren gingen. Willy en Max wuifden nog naar ze maar dat mocht de pret niet drukken. Het zou hem na deze brute kennismaking heel wat moeite kosten om zijn toch al tanende populariteit terug te winnen, en zo gooide hij al te voortvarend zijn eigen glazen in.

Hele wolken verstuift boegwater kreeg Laurens over zich heen en haastig ging hij naast Willy staan, die de voeten ver uiteen geplant had en met een filtersigaret in zijn hoofd door het kogelwerende glazen scherm stond te kijken met een blik of die ongetemde snelheid zo hoorde. Al gauw waren ze op het midden van het Heegermeer aangeland. En wat zag hij daar met mijn hand boven mijn ogen? Het bleek een groot plat voorwerp te zijn waar ze recht op af voeren. Hij wees Willy op het merkwaardige obstakel en vroeg of hij langszij wilde varen. Eerst weigerde Willy omdat hij bang was voor eventuele lakschade, maar Laurens prees hem om zijn vaarvaardigheden en daarop voer hij met enige voorzichtigheid in de richting van het door hem aangewezen voorwerp.

Dichterbij gekomen bleek het een nogal verveloze deur te zijn, vanaf de voorplecht trok Laurens deze open. Willy zijn vrouw Max riep: ‘Nee, niet naar daar. Dat is goor. Hou die tempo’. Onder de deur die in het groezelige water dreef was een stenen wenteltrap. Hij had toch al genoeg van het vaartochtje en stapte het gat in en de trap af. Hij hoorde Max gillen: ‘Hij is gek,’ en een hinnikende lach met het geluid alsof een volle vuilnisbak werd omgetrapt, terwijl er een rookwolk ontsnapte uit het keukentje. Daarna viel de verveloze buitendeur door de golfslag van de deining dicht en hoorde hij geen geluid meer van buitenaf. In het donker liep hij de trap af zich soms bijlichtend met zijn Zippo aansteker, een erfstuk van zijn vader. Af en toe tastend aan de vochtige muren, maar na enige uren zag hij in de verte een helder wit licht. Daar gloort de toekomst en dat gaf hem hoop in deze benarde tijden.