Lapwerk

‘Je wilt toch niet je laatste dagen doorbrengen als vrijwilliger, die in hun broek pissende demente oude wijven voortduwt in hun rolstoel?’ 

‘Waar haal jij het recht vandaan om zulke nare dingen tegen mij te zeggen, terwijl ik juist het beste met je voor heb,’ schreeuw ik tegen haar, daar ze hardhorend is. Ze heeft geen gehoorapparaat, want ze is niet doof, zegt ze. En waarom moet ik boos worden. Laat ik me toch weer gaan, terwijl zij er niets aan kan doen. Het is triest. Misschien zat ze vroeger wel in het verzet of heeft ze haar hele leven in de zorg gewerkt of had ze het heel druk op het ministerie van ‘Zoekgeraakte herinneringen’, dacht ik. 

Ik moet me niet zo laten gaan, overwoog ik en keek naar buiten, waar miezeren was overgegaan in regen. Gelukkig was ze mijn boosheid -net zo als alles trouwens- algauw vergeten. Ze vroeg naar haar man, die inmiddels al vele jaren dood is. Overreden door een vrachtwagen met oplegger van de firma Van Leeuwen. ‘Waar is Jan?’ Ze ging verder met haar wenskaarten, patchwork van kleine lapjes stof die ze aan elkaar naaide en op een kaartje plakte, een enveloppe erbij en dat alles voor een euro. Ze had er inmiddels al een hele stapel, die ze verkocht tijdens de braderie in het bejaardentehuis en het geld gaat naar een goed doel: Lepra patiënten in Bangladesh. (Ik heb er zelf ook een paar gekocht.) Daar leeft een deel van de bevolking in kleine bamboehuisjes zonder elektriciteit en stromend water. Lepra is in Bangladesh een groot probleem. Honderdduizenden mensen in het immense land lijden aan de ziekte. Zij worden gediscrimineerd en leiden een geïsoleerd bestaan.

Elk jaar worden in Bangladesh ongeveer 4.000 nieuwe gevallen van lepra ontdekt. Overheidsziekenhuizen in Bangladesh hebben weinig kennis over lepra en geen expertise in huis. In Bangladesh is het gemiddelde opleidingsniveau laag. Bijna de helft van de bevolking woont in sloppenwijken, is nog nooit naar school geweest en kan niet lezen of schrijven. Het belangrijkste doel van de bevolking is overleven. Een derde van de bevolking is niet ouder dan 15 jaar.

Leprapatiënten in Bangladesh hebben het zwaar. Als de gemeenschap erachter komt dat iemand lepra heeft, wordt deze persoon verstoten door zijn familie. Ze raken hun baan kwijt, en worden vervolgens door de samenleving met de nek aangekeken. En daarbij moeten ook nog deze vreselijke ziekte dragen. Gelukkig zijn er nog mensen die hun lot aantrekken en ze financieel ondersteunen, al is het een lapje voor het bloeden.