Jean de Balzac 5

Jean de Balzac liep op Peter toe en trok hem zijn plaksnor af. Jankend van de pijn vertrok Peter Nottingham zijn gezicht in een plooi. Waarop het ademloze publiek opveerde van herkenning. ‘Stevenson,’ riepen ze in koor. 

Als een trofee hield Jean de Balzac de weelderige snor ophoog en schreeuwde het uit: ‘Uiteindelijk Victorie. Bastarde. Ik heb je ascendenten opgevraagd en jij blijkt verwekt te zijn bij een dienstmeisje die werkzaam was op Huize Nottingham. Het was een hele rel. In het streng katholieke Ierland was het krijgen van kinderen door niet getrouwde vrouwen een grote schande en ze werd verbannen naar een nonnenklooster. Na jou geboorte heeft ze zich verhangen. Ik was eerst bang dat hier het spoor zou dood lopen, omdat ze daar onlangs een massagraf hebben ontdekt met 800 babylichaampjes.’ De Balzac vervolgde zijn relaas, terwijl hij een teken gaf aan politiecommandant Johnson om bij de deur plaats te nemen, die net weer binnen was gekomen met Anton en nog steeds liep te fluiten, zodat Lydia hem tot stilte maande.

 
‘Peter, je hebt je hele leven diep in je hart een wrok gekoesterd jegens je vader, en je speelschuld heeft jou uiteindelijk tot deze daad aangezet.’ Peter was doodsbleek geworden. Hij riep: ‘Je bent gek, Imbeciel. Ik heb hem niet vermoord.’ ‘Dat heb je wel. Nadat je jezelf had uitgenodigd voor een gesprek in de functie van inspecteur Stevenson met Arthur Nottingham sloeg je zijn hoofd in zodat het bloed eruit gutste. Je stapelde de meubels op een hoop en je bond er een touw omheen. Daarna schoof je de twee einden touw naar buiten. Je opende de kluis en stal zijn bloeddiamanten. Je ensceneerde de hele toestand alsof hij vermoord was ná jou vertrek uit de kamer. En er was nogal wat haast bij, want binnenkort wilde hij zijn testament veranderen en dan zou jij weleens naast het net kunnen vissen, evenals de rest van de familie. Ze mogen je wel dankbaar zijn.’ Nu kwam weer de smaak omhoog van de kunstappel. Hij moest even pauzeren en werpt het restant naar buiten.

 
De Balzac ging verder met zijn betoog: ‘Je verliet de kamer en draaide de sleutel aan de buitenkant op slot met een sterke magneet. Daarna liep je naar buiten vermomd, nog steeds als inspecteur Stevenson. Je trok aan het touw wat er voor zorgde dat de hele inboedel omviel en de rest is geschiedenis. Al die tijd heb je je uitgeven als inspecteur, en later kwam je opdagen als zijn alter ego Peter, de verloren zoon. Zie je hoe alles in elkaar past?

 
Jean maakte een buiging naar zijn publiek. Dankzij het dappere optreden van hoofdcommissaris Johnson kon tijdig voorkomen worden dat Peter De Balzac hard in zijn scrotum kon schoppen. Toen Peter werd gefouilleerd door de twee bromsnorren bleek er nog een verdwaald ruw diamantje in de voering van zijn colbertjasje te zitten.

 
Johnson zei: ‘Verdraaid, er is veel onrecht in de wereld.’ Samen liepen ze naar de keuken. ‘Misschien staat er nog wel een flesje Franse landwijn in de kelder?’ ‘Hee MacIntosch!!’ ‘Hoe verkoop je een boot aan een dove?’ en even waren ze weer kleine jongens. Hoofdcommissaris Johnson zei: ‘Ik ken er nog één. Jean mag ik met een ballpoint twee kruisjes op je arm zetten. Het ene kruisje stelt een dove voor en de andere een blinde. Ze gaan een stukje lopen en dan moet jij “Stop” zeggen,’ maar Jean zei tegen Johnson: ‘Stop. Voor die grappen ben ik te oud,’ en zo zijn we aan het einde gekomen van dit spannende avontuur.

Einde.