Ik schoot wakker

Vannacht schoot ik wakker, want Richard Burton stond in mijn oor te toeteren: ‘Broardsword Calling Danny Boy. Broardsword Calling Danny Boy.’

Terwijl Burton in eindeloze herhaling; ‘Broardsword Calling Danny boy’, in de microfoon schreeuwt, schiet Clint Eastwood (luitenant Schaffer) zijn machinepistool leeg op nietsvermoedende nazi’s die de gang in komen lopen in de Britse oorlogsfilm Where Eagles Dare uit 1968 van regisseur Brian G. Hutton. 

Zo speelde ik vroeger cowboytje met mijn vriendjes toen ik een jaar of tien was. Je kunt alles opblazen, want je plaatst genoeg dynamietpakketten met coole struikeldraden om heel nazi-Duitsland mee te vernietigen. Je schiet op de vijand en je zegt dat ze dood zijn, terwijl ze zelf voortdurend missen en je maat zit achter een zendinstallatie en roept aldoor; ‘Broardsword Calling Danny Boy’.

‘Pang! Pang! Je bent dood!’ Maar ik was jong en fel en levend, hoewel ik dood op mijn fiets zat en riep ‘Maar mijn paard leeft nog’, en zo galoppeerde ik hevig bloedend en achter mijn rug pawpauwend naar mijn vriendje Meindert om een spuitje te halen. Hij zat eenoogig, scherp als een mes, trefzeker met zijn windbuks achter een struik en prikte met zijn vinger in mijn arm en zei ‘Psssieet’. Ik leefde weer en steigerde op mijn witte volbloed en stormde op de vijand af in mijn door mijn moeder in elkaar geknutselde cowboy jasje met franjes, zilveren klapperpistolen en sheriff sterren. De pijlen met rubberen dopjes vlogen om mijn hoofd. Even was ik zo gelukkig als een kind.

Van mijn cowboyjas was de meeste franje verdwenen, mijn benen zaten vol met schrammen, mijn sokken waren nat, mijn schoenen, die ik niet vies mocht maken, waren plakkerig, er zat bloed op mijn gezicht en zo ging in naar binnen voor het avondeten en een uitbrander.