Honky Tonky Pianissie

Op de wind waait het liedje ‘Honky Tonky pianissie op je sinaasappelkisie speel maar verder, almaar verder’ van Nico Haak en de Paniekzaaiers uit de geluidsinstallatie van de buren mijn tuin binnen, terwijl ik naar mijn buurvrouw kijk die bezig is de was op te hangen. Zij lijkt op een kikker en heeft op ongelukkigerwijze haar beide handen verspeelt tijdens het aardappelschillen.
 
Waarschijnlijk is mijn buurman met haar getrouwd in de veronderstelling ‘Als ik haar een zoen geef op de bruiloft tijdens de huwelijksceremonie in het gemeentehuis dan verandert zij wel in een prinses’ wat niet gebeurt is. Dit is wel een hele lange gedachte voor mijn buurman, want meestal mompelt hij alleen maar ‘Biertje’ tegen zijn tandenloze zwager die hem helpt met het eindeloos reviseren van zijn invalidenautootje. Dat zijn kikker niet in een prinses is veranderd is wel duidelijk als ik haar naar een dikke bromvlieg zie happen.
 
Ik was in mijn wilde jaren lid van de bibliotheek. Op de dag dat ik mijn hoofd open haalde aan een kledinghaakje aan de binnenkant van de toiletdeur van de bibliotheek in Lelystad zong buiten een lijster. Ik las niet veel later een krant met een artikel geïllustreerd met een foto van Mexicaanse politieagenten die tot aan hun enkels in de hersenen staan van de neergemaaide criminelen en dat bracht mij weer terug tot de realiteit. Ik was even voor mijn rust naar de bibliotheek, sinds onze Nico onvindbaar is en mijn vrouw in alle staten.
 
We hebben twee hondjes. Ik zit in de huiskamer en zie vanachter de krant dat Braveheart, onze dappere zwarte mopshond, een plastic zak uit de trapkast trekt. Braveheart is een vriendelijke hond die nogal van zijn rust houdt net als ik. Nico de Mexicaanse naakthond, de lieveling van mijn vrouw, die daarentegen piepend en blaffend door het leven gaat was mij al de hele ochtend niet opgevallen. Zo rustig.
 
Nico piest en schijt al op de mat wanneer hij serieuze aanwijzingen heeft dat de postbode er aan komt, die hij steeds staat op te wachten in de gang sinds hij de extra dikke Wehkampgids op zijn hoofd heeft gekregen. Nico was weg. Ik herkende de stilte bijna niet.
 
Later zie ik Braveheart met een gevulde plastic zak door de tuin slepen en ik besluit om hem te achtervolgen en onderweg kom ik het met bloed besmeurde paarse halsbandje tegen van Nico. Ik zie Braveheart achter in de tuin een gat graven waar hij de plastic zak inwerpt. En toen wist ik het. Ik had een vermoeden, maar toen wist ik het. Nico is niet meer, die is naar de hondenhemel.
 
Ik aai Braveheart over zijn hoofd en hij geeft mij een vette knipoog en loopt kwispelstaartend terug het huis in naar zijn mand om van zijn welverdiende rust te genieten.
 
De halsband van Nico heb ik verdonkermaand en mijn vrouw maar niets verteld. Ze is nog wel dagenlang aan het zoeken geweest, echter zonder resultaat.