In een stadje hier niet ver vandaan leefde een vreemd stel in een verder gewone woning. Opeens had hij het idee om zijn vrouw te vermoorden. Maar hoe? Frans was tweeënveertig jaar en vrij fors. Hij had het figuur van een kiloknaller, verpakt in een tuinbroek. En hij was getrouwd met Sylvie. Toen ze elkaar leerde kennen waren ze tot over hun oren verliefd, maar dat was al gauw twintig jaar geleden.
Ze woonden in een rijtjeswoning in een rustige wijk in Oudeschans. Frans en Sylvie hadden een Sint-Bernard, een afgekeurde sneeuwblinde lawinehond uit Zwitserland. Tegenwoordig hadden ze alleen maar ruzie als ze thuis waren en anders wel met de buren. Gisteren was ze kwaad op hem, want overal lagen lucifers op de grond. Frans was al weer jaren bezig met het World Trade Center uit New York na te bouwen met afgebrande lucifers, nadat hij gestopt was met de onderzetters, waar ze inmiddels kasten van vol hadden.
Frans werkte minstens 3 á 4 uur per dag aan het WTC, aanmerkelijk langer dan de tijd die die klootzakken van Al Qaida nodig hadden om de twee gebouwen neer te halen. Er zaten nu al meer dan één miljoen lucifers in. Hij had ooit samen met Sylvie op de hoogste verdieping gestaan tijdens hun huwelijksreis, toen ze op bezoek waren in New York.
Ze hadden elkaar leren kennen op dansles. Zijn vriend had tegen hem gezegd dat dansles een uitstekende mogelijkheid was om lekkere meiden te ontmoeten. Hij koos voor Sylvie en ze zouden elkaar nooit meer loslaten.
Frans had buiten zijn baan als automonteur bij een garagebedrijf voor tuin- & landbouwmachines geen andere interesse dan om van lucifers allerlei objecten te bouwen. Hij was begonnen met zijn hobby toen hij zijn eerste sigaret rookte. Hij zat er niet mee dat hij uit zijn mond stonk, zoals Sylvie hem altijd voor de voeten wierp. Nadat hij beloofd had om geen sigaretten meer te roken, rookte hij sigaren of pijp. Frans had van geen van zijn nieuwe vriendinnen, waar hij trouwens fors voor moest betalen, klachten gehad over zijn adem. Na elk bezoek aan Huize Tineke kroop hij in bed naast zijn slapende vrouw, die steeds dikker werd.
Hij dacht aan de website over de perfecte moord van Mr. W.G.H.M. van der Putten | Uitvaart.nl | 2000
Het samenspel van een aantal wettelijke regels zorgt er voor dat iemand een moord kan plegen, zonder dat dit door justitie opgemerkt kan worden. De Nederlandse wet gaat uit van het systeem dat niemand kan worden begraven of verbrand, zonder dat er een verklaring van een arts aan te pas komt. Je kunt er als moordenaar natuurlijk ook voor kiezen om nadat je iemand hebt vermoord, niet de huisarts te bellen. Je kunt denken aan zuurbaden om het lichaam in op te lossen. Je kunt je slachtoffer in stukken snijden en in een rivier gooien. Of je kunt hem of haar onder de kruipruimte van je huis begraven. Liever niet onder de vloer van het schuurtje, want dat kan na negen jaar nog eens een keer ontdekt worden, zoals laatst in een Fries dorpje bleek.
Er zijn - voor de moordenaars onder ons - betere oplossingen denkbaar. Een daarvan is om gebruik te maken van een wettelijke regels rond de uitvoer en invoer van een stoffelijk overschot om zodoende de perfecte moord te plegen zonder bij enige officiële instantie argwaan te wekken. Hoe dat werkt kunt u allemaal lezen in de blog van de heer Van der Putten.
Wordt Vervolgd
- Login om te reageren