Een dag in maart

Tussen voorgoed voorbije coronamaanden en wat nog rest naar een naderend einde vol wrede verassingen kijk ik terug nadat het virus werd waargenomen.

Ik zie slechts een dartelend snippertje van de benevelende chaos van dagen, sprankjes herinneringen, flitsen van meteorietinslagen, stukjes en beetjes met de ogen van een eenvoudige dichter. Van wat de nieuwe tijd  brengt weet ik niets, behalve dat alles wat vaststaat als bij donderslag of met komeetgeweld zal komen in de vorm van klavertjes vier en hoefijzers, en dat al het onvoorziene zal verschijnen met de vanzelfsprekendheid waarmee de zon elke ochtend weer zal verschijnen; en van wat voorbij is weet ik alleen een paar onduidelijke schilfertjes, vlekjes en brokjes, klontjes en snippers; een enkele seconde gevangen in ijlend daglicht, een wijle, vrolijk en droef, plotseling als de bliksem of een kind wat oversteekt zonder te kijken; malend zwerfbladwervel, onverwachts, een opwaaiende zomerjurk van een mooie vrouw, zodat zij zo herinnert zal blijven tot het licht uitgaat als een nachtkaars op de schoorsteenmantel; rondslingerende voorvallen, soms komisch als clowns, die flapvoetend hun weg zoeken over de met stro bedekte circuspiste gevangen in de schijnwerpers die banen licht werpen in de tragiek van de duisternis; ietsjes, pietjes en nietsjes.

Ietsie, wietsie, het is geen fietsie, had mijn oma als gedichtje opgeschreven bij het pakketje wat ik van Sint en Piet had gekregen, en dat niet veel groter was dan het paar sokken wat er inzat, gebreid van restjes wol die over waren. Ik riep uiteraard ‘Dank je wel Sint en Piet’ in de gezellige huiskamer vol met mijn ouders, broertje en mijn oma en ik keek haar liefkozend aan en zij glimlachte en deed of ze van niets wist, alsof het geheim dat Sinterklaas niet bestond niet al jaren geleden als lariekoek van de tafel was geveegd.

Ik kan je slechts wat kruimels geven van wat ik mee maak, in de krant lees en op de televisie zie, maar dat is niet meer dan een armzalig deuntje op de blokfluit. Elke willekeurige herinnering volstaat, om mee te beginnen;

Op een dag in maart liep ik over de scheepswerf en dacht het zal hier toch niet zo ver komen als wat nu in China gebeurt. Ondertussen waaiden bladeren in de wind, de bomen ruisten en bloeiden en groeiden, bomen waarvan ik de namen niet wist, maar mijn herinnering kon ze niet naamloos laten en noemde ze; Fietsen met rugwind van Bob den Uyl, Hij diende als zandzak in de Koreaoorlog, Drie dagen storm, Een verhaal met niet echt een begin of een eind, en een heel mager midden en tenslotte De heer en mevrouw Elliot. Ooit heb ik een gedicht geschreven dat als volgt begon: ‘Alle bomen zijn bomen, behalve spoorbomen’, dat talent om te dichten had ik kennelijk van mijn oma.

Het water knabbelde aan de oever en de eerste zwaluwen floten door de lucht. De natuur deed wat ze deed en ik liep over de werf en dacht verder: Best wel een mooie dag voor een dag als vandaag, en toen zag ik een papiertje op de grond liggen en ik dacht: misschien staat er een wijsheid op voor de rest van mijn leven, een boodschap.

En inderdaad er stond wel meer dan één boodschap op: vier hamburgerbroodjes, 500 gr. rundergehakt, eieren, rode ui, ijsbergsla, worcestersaus, cheddarkaas, pancetta, potje augurken zoetzuur, Zaanse mayonaise en tomatenketchup (Heinz). Onderweg naar huis deed ik de boodschappen en ik ging er eens lekker van genieten samen met mijn vrouw en een mooi koud biertje. Na het eten maakte ik de afstandbediening van de tv schoon en daarna deed ie het niet meer. En zo zie je maar dat een goede daad soms een onverwachts resultaat geeft.