‘Je wilt niet geloven wat ik ooit heb meegemaakt. Tot mijn zesde jaar had ik de zee nog niet gespot, hoewel ik er toch maar twintig kilometer vanaf woonde. Mijn vader had er veel over verteld en ook mijn omes, maar dat voldeed niet. Ik zat veel aan zee te denken, urenlang stelde ik me de golven voor in hun uitgestrektheid, de meeuwen en de wolken erboven, zelfs de horizon kon ik mijn brein binnen toveren.’
‘Totdat ik zelf ging varen. Ik was vijftien jaar oud en ik stond op het achterdek van een coaster. Ik was toen een aardige maar een beetje vreemde jongen. Het was al twee uur na middennacht en volle maan. Ik kon alle sterren van het zuidelijke halfrond duidelijk zien en het vervaarlijk uitbruisende schroefwater achter het schip. Er stond een heerlijk zoele wind en als je goed keek zag je de horizon of iets dichterbij het lichtje van een wegloevend schip. Op een gegeven ogenblik leek het of het lichtje een scherpe bocht maakte en recht op me afvaarde. Toen het alsmaar dichterbij kwam was ik tot de slotsom gekomen dat het geen schip kon zijn. Vooral omdat het maar bij één lichtje bleef. Het object was tot op een afstand van honderd meter van mij genaderd.
Ik vertelde het aan de marconist wat ik ’s nachts had gezien. Deze haalde zijn schouders op, toen ik bleef aandringen begon hij te lachen. Een uur later wist de hele bemanning het. De volgende ochtend roosterde ik mijn boterham en wachtte totdat mijn sneetje werd uitgeworpen. Een oude toaster die ik had gekocht bij Wastora in Zaandam. En toen zag ik het. Ik schrok. Vol ongeloof. Dit was hem echt. Kees Kist de spits van AZ’67. De club die gesponsord werd door Cees en Klaas Molenaar van Wastora, Wasmachines, Stofzuigers, Radio’s.
Een huilende Maria, een bloedende Jezus, maar nu zag ik Kees Kist op mijn geroosterde bammetje. Kees de topschutter van AZ’67, die vermaard stond om zijn harde schot. Waarom in hemelsnaam? Je verschijnt toch niet zomaar en waarom op mijn broodje. En zagen al hun klanten dit op hun boterhammen?
Dit moest een teken zijn. Een rust viel over me heen. Kalmte. Dit was een teken. Vlak nadat ik deze verschijning zag werd AZ’67 in 1981 kampioen in de eredivisie en niet veel later gehuldigd op het bordes van Wastora aan de Westzijde te Zaandam.’
- Login om te reageren