Doktersroman

‘Dokter, u bent een schoft!’ schreeuwde Armgard von Cramm buiten zinnen. Bernard Beffie hief zijn handen in een bezwerende gebaar.

‘Rustig nu maar, juffrouw,’ suste hij beduusd. ‘Er is geen enkele reden om u zo op te winden.’ ’O, nee? Kijkt u dan hier maar eens naar dokter!’ Tot zijn grote verbazing trok de jonge vrouw haar blouse uit, waaronder ze niets droeg. Ze toonde hem twee perfect gevormde volle borsten, waar hoegenaamd niets mis mee was. ‘Kijk maar eens dokter. Daar moet ik het mee doen. Noemt u dat borsten?’

Dokter Beffie keek naar de prachtige roze tepels en knikte. ‘Menig vrouw zou op u jaloers zijn, juffrouw Von Cramm. De arts was een echte playboy. Hij brak vrouwenharten bij de vleet, want hij hield het nooit lang uit bij een vrouw. Weliswaar probeerde hij werk en privé strikt gescheiden te houden, omdat hij zijn goede reputatie niet te grabbel wilde gooien, maar soms lukte dat niet, als zijn begeerte sterker was, zoals nu. Hij was dan net een kleine jongen, die per se dat ene speeltje uit de speelgoedwinkel moest hebben. Hij zag er schaamteloos goed uit met zijn afgetrainde lichaam en zongebruinde huid, het blonde haar en de felblauwe ogen. Het kostte hem daarom geen enkele moeite vrouwenharten op hol te brengen. Maar een affaire werd bij hem nooit serieus, al wist hij dat alleen zelf. Daarvoor had hij de toekomst te zorgvuldig uitgestippeld. Hij had grootste plannen en daar hoorde mettertijd een passende echtgenote bij, iemand met wie hij voor de dag kon komen bij de betere kringen. Wellicht koninklijke kringen.

Armgard snakte naar adem. ‘Dat zegt u bij uw volle verstand, dokter. Wilt u me werkelijk wijsmaken dat dit borsten zijn?’ ’Prachtige borsten,’ en Bernard toucheerde een van haar borsten met zijn rechterhand. ‘Ik zie geen enkele noodzaak ze nog groter te maken,’ zei Bernard stijfjes. ‘Heeft u een relatie?’ ’Ja, ik heb een vriend.’ ‘Is ook hij niet tevreden.’ ‘U weet niet hoe hij is op het strand. Hoe hij naar al die meiden ligt te loeren. Mijn borsten doen hem niets. Geen man die naar de mijne kijkt als ik daar op mijn badlaken lig. Sinds de zomer laat ik mij daar niet meer zien. Ik schaam me dood, dokter. Ik wil DD. Zo kan ik niet verder.’

‘Onzin,’ mopperde Bernard. ‘De grootste onzin die ik ooit gehoord heb.’ ‘U doet het niet?’ ‘Nee, ik kan maar niet alles opereren wat de mensen niet bevalt. Het zijn de mooiste borsten die ik ooit in mijn praktijk gezien heb,’ en hij vatte weer haar borsten in zijn masserende handen. ‘Meent u dat?’ reageerde Armgard hees. Ze wilde nog wat zeggen, maar dokter Beffie snoerde haar mond met de zijne. De tijd van praten was voorbij… De toekomst was begonnen.