Dead

Maera lay still, his head on his arms, his face in the sand. He felt warm and sticky from the bleeding. Each time he felt the horn coming.

Sometimes the bull only bumped him with his head. Once the horn went all the way through him and he felt it go into the sand. Someone had the bull by the tail. They were swearing at him and flopping the cape in his face. Then the bull was gone. Some men picked Maera up and started to run with him toward the barriers through the gate out the passage way around under the grand stand to the infirmary. They laid Maera down on a cot and one of the men went out for the doctor. The others stood around. The doctor came running from the corral where he had been sewing up picador horses. He had to stop and wash his hands. There was a great shouting going on in the grandstand overhead. Maera wanted to say something and found he could not talk. Maera felt everything getting larger and larger and then smaller and smaller. Then it got larger and larger and larger and then smaller and smaller. Then everything commenced to run faster and faster as when they speed up a cinematograph film. Then he was dead.

Een vignet uit het boek In Onze Tijd (In Our Time, 1924) van Ernest Hemingway, in een vertaling van Clara Eggink, 1968. Het vignet beschrijft Maera's doodservaring.  Een vignet is een korte, beschrijvende scène. Het is prachtig gemaakt met briljante details. Vignetten zijn bedoeld om een ​​indruk achter te laten bij het publiek.

Maera lag stil met zijn hoofd op zijn armen en zijn gezicht in het zand. Hij voelde zich warm en kleverig van het bloed. Iedere keer voelde hij de horen weer aankomen. Soms bonsde de stier alleen maar met zijn hoofd tegen hem aan. Eén keer ging de horen helemaal door hem heen en voelde hij hem in het zand gaan. Iemand had de stier bij zijn staart. Ze vloekten tegen hem en wapperden met de cape voor zijn kop. Toen was de stier weg. Een paar mannen namen Maera op en begonnen met hem naar de barrière te draven, het hek door, de gang in onder de tribune en naar het ziekenhuis. Ze legden Maera op een bed en een van de mannen ging de dokter zoeken. De andere stonden eromheen. De dokter kwam hard aanlopen uit de omheining waar hij bezig was de paarden van de picadors weer dicht te naaien. Hij moest stilhouden om even zijn handen te wassen. Er werd geweldig geschreeuwd op de tribune boven hen. Maera voelde alles groter en groter worden en toen kleiner en kleiner. Toen begon alles harder en harder te vliegen alsof ze een film sneller afdraaien. Toen was hij dood.

Vignetten hebben geen plots en zijn geen volledige verhalen. Het zijn eerder zorgvuldig geschetste scènes binnen een groter werk. Het verhaal van Ernest Hemingway over Maera, een matador, die sterft aan verwondingen door een stier. Het geeft een intens gevoel van dood, bijna alsof we naast hem samen op de deur van de dood kloppen.