De Muur

Mijn vriend en ik hebben een schattig huisje gekocht in Frankrijk met van die roze luiken. Het ziet er uit zoals alles in Frankrijk, het was een opknappertje.

Bij ons huisje is een boomgaard en een moestuin en dat alles voor een prijs waar je in Nederland nog geen bouwval voor kunt kopen. Het huisje bevindt zich in het dorpje Couilles de Mouton in de regio Perigoor, een plattelandsstreek waar een Parijs vriendje van ons over gezegd heeft dat iedereen daar achterlijk is, en familie van elkaar. Je moeder kan zomaar je zus zijn en andersom. Maar wij komen er graag en we zijn gecharmeerd van de natuur en als we laat uit ons bed komen, nog smoorverliefd, gaan we crêpes banaan eten met veel bruine suiker, roomkaas, zure room en kaneel. Wat een heerlijkheid en dat in zo’n gezellig restaurantje bij ons in de buurt.

Een paar maanden later heeft de notaris de koopakte in orde gemaakt en krijgen we de sleutel. Terwijl we het Franse droomhuisje inrichten, nemen we ons voor dat we er alles aan doen om het goed met deze kleine buurgemeenschap te kunnen vinden. We gaan ook op Franse les, want het enige wat ik nog kan herinneren van die lessen is ‘Papa fume une pipe,’ terwijl de kinderen nu op school leren ‘Ta mère le fait avec des ânes.’

Onze Franse buren zijn met pensioen, geboren en getogen in deze streek. Naast hun dagelijkse gang naar het kippenhok doen ze niets, behalve dat hij nog wel eens met zijn tractor donuts trekt in de blubber of stront over zijn grond uitgiert of met zo’n oude roestige grasmaaimachine door de tuin rijdt. Als ze vragen waar wij van vandaan komen hebben ze geen flauw benul waar dat ligt, maar hij vraagt me wel of dat nou lekker is met een man en steekt zijn duim tussen zijn vingers. En ik vraag of het lekker is met een vrouw en ik wijs naar zijn eega, die eruit ziet als een afgetrapte betonmolen met een kunstgebit en een jampotbril. Onlangs heeft ze met een hagelgeweer in haar knie geschoten tijdens een zelfmoordpoging, omdat ze dacht dat haar hart twee vingers onder haar linkerborst zit. Ook vroeg hij of we een hek om ons perceel wilde plaatsen want onze hond wil nog weleens zijn behoefte doen op hun erf.

Op een dag verteld de buurman terloops dat ze een garage aan hun huis gaan bouwen. Ze worden ouder en ze willen meer ruimte hebben niet alleen voor hun auto, maar ook voor een vaatwasmachine. Een landmeter zal de grenzen van onze erven vast komen leggen, zodat ze een bouwvergunning kunnen aanvragen. ‘Wat worden de bouwplannen?’, vragen wij. ‘Eerst komt de landmeter’, zegt hij.

Als we terug komen van ons bezoek aan familie en vrienden in Nederland blijkt dat we vanuit ons huisje uitkijken op een grijze muur, een gebouw van minstens zes meter hoog. We staan verlamd naar het grijze gevaarte te kijken. De volgende dag rijden we naar het gemeentehuis in het dorp en doen ons verhaal, maar de burgemeester blijkt een neef van onze buurvrouw te zijn. Hij verteld dat er geen mogelijkheid is om bezwaar te maken, dat had moeten gebeuren twee maanden voordat ze gingen bouwen.

We kloppen aan bij de buren en vertellen dat we zeer geschokt zijn door wat ze neergezet hebben, dit is niet een garage maar een woonhuis. Buurman blijkt niet thuis te zijn en de buurvrouw die eerst gezegd had dat ik zo goed Frans sprak kan me nu slecht verstaan. ‘Quoi, quoi, je ne te comprends pas le créole.’ Ze haalt een paar keer haar schouders op en zegt dat ze er geen verstand van heeft. Terneergeslagen keren we op onze schreden terug naar ons huisje op het Franse platteland wat ooit zo idyllisch leek.

De muur drukt een flink stempel op ons leven. Zodra we de voordeur uitgaan om te gaan wandelen met ons hondje Frou Frou zien we de muur. Zodra we de moestuin ingaan om onze couchettes, komkommers en andere groenten te verbouwen, zien we die muur. Zodra we in de boomgaard zijn zien we de muur. En ieder keer als de buurman donuts draait met zijn tractor in de blubber of met zijn luidruchtige grasmaaier zijn perceel te lijf gaat op het voor de rest ó zo stille platteland wens ik hem dood.

Op internet zijn we nu op zoek naar een nieuw plekje en ondertussen is ons schattige huisje flink in waarde gedaald door dat grijze bouwsel van de buren.