De Massagestaaf

Vroeger toen ik op de grafische MTS in Amsterdam zat was er in mijn klas een meisje die met een paar vrienden een vlot had gebouwd, waarmee ze in de grote vakantie van Amsterdam naar Den Helder zouden drijven. 

Er is wel sprake van enige stroming, maar niet voldoende om stroom op- of afwaarts naar Den Helder te bewegen. Dus ze zullen een paar roeispanen op het vlot hebben gehad of misschien een motortje. En ik weet ook niet hoever ze zijn gekomen. In ieder geval is het een spannende onderneming en misschien ook nog wel gevaarlijk met al dat vrachtverkeer. Daarom moet je zulke dingen doen als je jong bent en je niet bewust bent van allerlei gevaren.

Toen ik dit verhaal aan mijn collega vertelde moest hij heel hard lachen. Ik verzekerde hem dat het echt waar was, maar ik had hem wel eens vaker wat verteld en daarbij moet ik zeggen dat hij niet het zwarte garen had uitgevonden.

Het was een verhaal over een oudere vrouw die met haar vibrator naar de HEMA ging voor nieuwe batterijen en dacht dat ze een massagestaaf voor haar nek in haar handen had, en hem daar ook daadwerkelijk voor gebruikte, verzekerde ze de 16-jarige Deborah, zo stond er op haar naambordje vermeld, die verbleekte en oprispte: ‘Ik zal de batterijtjes pakken,’ zonder de vibrator aan te raken met een viezig gezicht. ‘Zijn het dan wel de goede, daarom heb ik hem meegebracht,’ sprak de oudere mevrouw. Deborah verzekerde haar dat dit de goede waren.

Onderwijl had zich achter de mevrouw een kluitje giechelende jeugd gevormd. Zij waren met pauze om tompoezen, vulkoeken en halve rookworsten te kopen. Tot een ieders vreugde zwaaide ze ook nog eens met haar roze massagestaaf naar een bekende, die algauw vluchtte achter de schappen met multomappen, kladblokken, opschrijfboekjes en zakboekjes van het merk Moleskine, waar ook Jean de Balzac en Ernest Hemingway het een en ander in had opgeschreven. 

De oudere vrouw vertelde later dit hele verhaal van die batterijtjes aan haar dochter, die de vibrator bij een bezoek bij haar moeder op de schoonsteenmantel zag liggen, en haar vroeg waar ze dat ding voor gebruikte. Haar moeder liet haar een fotootje zien uit de Wehkampgids waar een keurig meisje zo’n staaf in haar nek hield, waarop zij dacht dat ie daar ook voor gebruikt werd. De Wehkampgids was de catalogus van het warenhuis Wehkamp, die vroeger huis aan huis door de brievenbus werd geflikkerd. Haar dochter zou voortaan zelf wel die batterijen in huis halen als moeders massagestaaf er de brui aan gaf. Zodoende hoorde ook ik dat verhaal, want zij was een vriendin van mijn vrouw, en mijn collega nam dit voor zoete koek aan, totdat hij dit relaas ook van iemand anders hoorde en sindsdien gelooft hij niet alles meer wat ik hem vertel.

Ik vertelde hem dus dat verhaal van dat meisje wat met een vlot van Amsterdam naar Den Helder ging en misschien wel naar Texel en vroeg waarom hij zo onbedaarlijk moest lachen. ‘Er is helemaal geen kanaal van Amsterdam naar Den Helder,’ proestte hij het uit. Ik klopte op zijn hoofd: ‘Noord-Holland. Noordhollandsch Kanaal. Van Amsterdam naar Den Helder.’ Ik schudde mijn hoofd van verbazing over zoveel stopzinnigheid.