De man die iedere ochtend opstond

Fred van den Vlekkert stond iedere morgen op rond een uur of negen. Hij waste zich en poetste zijn tanden en kleedde zich aan. 

Beneden slikte hij zijn vitaminepilletjes en at een koolhydraatarme boterham met komijnekaas en dronk een beker koffie leeg. Van den Vlekkert klikte de televisie aan om het laatste nieuws te zien en deed vervolgens de radio aan. Hij las verder de Volkskrant en vulde altijd de Sudoku puzzel in, behalve als het zo’n dubbele was, want daar had hij geen kaas van gegeten. 

Hij trok zijn jas aan en rond deze tijd ook zijn handschoenen, want het kon nog weleens gemeen koud zijn zo in maart. Hij reed dan langs het industrieterrein op zijn elektrieke fiets en daarna door een natuurgebied. Verder deed hij de boodschappen en dan was hij eigenlijk wel klaar met zijn werkzaamheden op zo’n dag, sinds hij met pensioen was. Thuis borg hij de boodschappen op. Fred zou dan pas weer om half zes aan de gang gaan met de warme maaltijd, rond de tijd dat zijn vrouw terug kwam van haar werk.

Misschien deed hij nog een rondje met de stofzuiger of hij maakte het toilet schoon om de zoveel tijd, maar dan had hij het wel gehad. En natuurlijk de nimmer afwendbare afwas op de dagen dat hij de warme maaltijd verzorgde. Soms las ie nog weleens een boek of hij keek een filmpje bij Netflix en ach ja, hij deed ook nog wat vrijwilligerswerk bij een amateur toneelvereniging en hij paste vaak samen met zijn vrouw op zijn kleinzoon. Het liefste mannetje van de wereld. Hij had een heerlijk leven, een lieve vrouw en twee geweldige kinderen en schoondochters. Hij had het niet beter kunnen treffen. Binnenkort ging hij een weekje op vakantie naar Spanje. 

Dit stond in schril contrast met zijn werkzame leven toen ie 44 jaar lang vijf dagen en later vier dagen in de week werkte toen ie al wat versleten was. ’s Morgens vroeg op, en pas aan het einde van de middag weer naar huis. Met uitzondering van een korte periode in de jaren negentig toen hij anderhalf jaar werkeloos was.

Eigenlijk was Fred van den Vlekkert geen bijzonder mens. Hij kon een beetje tekenen en af en toe schreef hij een verhaaltje.