Custom Card

Ik wilde dit nog wel opschrijven, want ik denk dat iedereen daar wel wat aan heeft.

Op zeldzame momenten verschijnt er iemand in je leven wiens deugden voor andere zo duidelijk zijn, die de vaardigheden heeft om met iedereen op te schieten die zichzelf kan wegcijferen, die in zo’n perfecte harmonie met zijn omgeving leeft dat hij door iedereen geliefd wordt en gerespecteerd. Zo iemand ben ik niet. Maar ik heb mijn ogen open en ik kan goed luisteren en soms lees ik ook nog weleens wat en dat kan ik jullie toch niet onthouden.

Een kat achterlaten, Haruki Murakami

Ik heb nog een herinnering uit mijn kindertijd over een wit katje. Op een avond, toen ik op de veranda zat, klom dit katje voor mijn neus rap omhoog in een grote pijnboom in onze tuin. Verbazingwekkend lichtvoetig klom het katje tegen de stam omhoog en verdween helemaal bovenin tussen de takken. Ik keek gefascineerd naar dit tafereel. Maar na een tijdje begon het katje zielig te pieuwen alsof het om hulp riep. Het was weliswaar gelukt om naar boven te klimmen, maar nu leek het bang om naar beneden te komen. Het was als een dolle naar boven gestoven, maar toen het zag hoe hoog het wel niet gekomen was, moeten zijn pootjes verlamd zijn geraakt.  

Ik haalde mijn vader erbij en legde uit wat er was gebeurd. Moesten we het katje niet helpen? Mijn vader wist ook niet hoe. Met een ladder kwam je niet hoog genoeg. Het katje bleef uit alle macht om hulp pieuwen en de zon ging geleidelijk onder. Tenslotte was de pijnboom door duisternis omgeven.

De volgende ochtend was zijn gemiauw niet meer te horen. Ik riep nog een paar keer naar boven, maar er kwam geen antwoord. Misschien was het katje naar beneden geklauterd en weggelopen (maar waarheen?) of ter plekke tussen de takken van de pijnboom aan het einde van zijn Latijn gekomen. En als ik dan weer eens op de veranda zat en omhoog keek naar de pijnboom dan dacht ik aan het witte katje en stelde me zo voor dat het met zijn nageltjes vastgeklampt in een tak dood was gegaan en was weggeteerd.

Ook nu denk ik nog af en toe aan de hoge pijnboom in onze tuin in Skukugawa. Ik denk aan het katje dat daar misschien nog zit vastgeklampt als een herinnering die geen kans ziet te verdwijnen.