Chris

Helaas kon ik niet op je begrafenis aanwezig zijn, want op die dag werd ik geopereerd. 

Ik zag Chris voor het eerst in 2003 op de Bataviawerf. Niet veel later werkten wij aan de spiegel voor het schip de Zeven Provincieën. Hij was al sinds 1993 aan de werf verbonden: Eerst als rondleider en daarna als beeldsnijder.

Hier leerde ik Chris kennen en nadat we het snijwerk aan de spiegel hadden afgerond gingen we met de hele ploeg ter afsluiting bij hem barbecueën op de boerderij in Dronten. Toen ik vier dagen ging werken en veel meer wilde snijden, stelde ik voor samen te gaan beeldsnijden en dat vond hij ook een goed idee. Op die dagen, meestal op een vrijdag, dronken we een kop koffie met een taartje en bespraken de wereld problematiek. We sneden onze eigen wereld aan beelden en om een uur of één aten we een broodje met gebakken ei, groentesoep of een frikadelletje. Het werd steeds copieuzer, steeds lekkerder, steeds leuker. Na afloop van een fantastische dag kreeg ik prei of uien mee uit de moestuin. Op die dagen leefden wij op de Olympus. De dichter Homerus noemde de Olympus het 'Huis van de goden', maar dat besef komt pas later, want geluk is vluchtig.

Chris belde me op. Hij was ziek. Het ging niet lang meer duren. Ondanks dat werd hij wel bestraald, anders braken zijn ribben en rug, zover had de ziekte hem al opgegeten, gesloopt. Maar aan Chris viel niets te merken zo opgewekt als hij was. Zo vriendelijk als altijd. Daar heb ik veel van geleerd.

Op de foto rechts onderin Chris werkzaam aan de Wulf van het schip Zeven Provincieën, op de Bataviawerf.