Boeren

‘Zo gaan de boeren naar de hoeren’ stond er met koeien van letters gekalkt op de zijkant van een viaduct waar wij onderdoor gingen. 

De tekst; ‘Zo gaan de boeren naar de hoeren,’ stond op de betonnen brug over een autosnelweg, tijdens een demonstratie tegen het stikstofbeleid. Opgekalkt door een boer met een leesachterstand of een genie, wie zal het zeggen, maar dit alles is een vermoeden en niet gestoeld op enig bewijs of getuigenissen. ‘Zo gaan de boeren naar de kloten’ had mij logischer geleken, maar dat rijmt dan weer niet en boeren die naar de hoeren gaan blijft langer hangen in je geheugen. 

Ik zie trekkers traag gierend door oneindig laagland gaan, rijen populieren als hoge pluimen aan de einder staan. En in de geweldige ruimte verzakken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, kerken en olmen in een groots verband. De brandlucht van de varkensstallen hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen van de stront gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van de kippenboer met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord, dichtte ik vrij naar Hendrik Marsman, Herinnering aan Holland.

Onder het jagend zwerk duwen twee broodmagere Jehovagetuigen hun zwaarbeladen bakfiets vol met foldertjes van ‘Loof de Heere, mijn ziel’ over een modderig dijkje. Een zwangere boerendochter verhangt zich in de stal op een zaterdagnamiddag, terwijl het ophoudt met zachtjes regenen. Buiten ruikt het naar stront en even verderop brandt bij een varkensbedrijf een stal af met 4600 varkens. De brandweer rukte groots uit om te blussen en te voorkomen dat het vuur overslaat naar een andere stal. Pluimveehouders houden hun hart vast nu de vogelgriep om zich heen klauwt en vrezen dat binnenkort ook hun bedrijf geruimd moet worden.

Terwijl mijn vrouw en ik terug rijden van een bezoek aan ons kleinkind, nog maar twee jaar oud, zien we de tekst ‘Zo gaan de boeren naar de hoeren’ vanwege het protest tegen het stikstofbeleid. Ik hoop dat mijn kleinzoon nog een tijdje mag opgroeien in een zorgeloze wereld, geen weet van de problemen die spelen. Al is dat nu juist wat aan de orde is. Iedereen schuift alles maar voor zich uit en legt dit neer op het bordje van de volgende generatie.