Bard 10

Inmiddels was het drie uur geworden en koffiepauze. Bard nam plaats naast een oude vrijwilliger die ooit bij de Nederlandse Navy Sails diende en veel geheime operaties had mee gemaakt. Maar daar mocht hij niets over zeggen.

Gelukkig maar want er wordt al genoeg geluld. Bard zei tegen hem: ‘Ik zit op Nordic Walking, sinds kort, en ik doe het zo goed dat die begeleider zei: ‘Bard Je doet het zo goed. Jij mag voortaan zonder stokken wandelen.’

Nog even de stagiaires naar het werk begeleiden en de rommel opruimen en dan op weg naar de pedicure om twee schimmelnagels professioneel te laten kortwieken, een blijvende erfenis aan zijn werkschoenen die gemaakt zijn van volnerf leer, met een schacht op een PU zool met antistatische eigenschappen. Tevens zijn de schoenen geschikt om mee te werken in een omgeving met chemicaliën en voldoen aan de normering: EN20345-S2 en een ieder is verplicht deze veiligheidschoenen te dragen op de werf.

Bard verliet de werf. Dorre bladeren kwamen aanwaaien en één bleef op zijn voorhoofd plakken, met een vermoeid gebaar sloeg hij deze weg, maar kwam met zijn duim in zijn oog wat hem een vervelend kwetsuur opleverde en van de weeromstuit reed hij het hok in waar de zakken met zaagsel op de paardenboer lagen te wachten. In een wolk van zaagsel en natte pleuris die zijn doorweekte kleding besproeide kwam hij uit het hok gekropen. Wederom zou zijn vrouw niet op hem wachten bij thuiskomst met een gezellig kopje koffie en zo’n driehoekig deegzakje met warme appelprak of een vulkoek van de bakker met een in de lengte gehalveerd amandeltje erbovenop. Zij had een betrekking in het ziekenhuis waar ze tegenwoordig 14 uur per dag mensen verpleegde vanwege de coronapandamie. Bard voelde dat zijn leeftijd aan hem vrat. Dat zijn tijd erop zat en hij fietste naar huis terwijl het donkerde en de motregen op hem neer ruiste en het water hem allengs in de nek liep en over zijn rug.

De directeur zag Bard vanuit zijn prettig verwarmde kantoor weg fietsen en door de spiegeling van het glas onzichtbaar voor een buitenstaander. Eerst herkende hij de fietser niet, die in een wolk van zaagsel door het noodweer ploeterde, en dacht dat hij met een zwerver te maken had. Hij maakte een kort wenkend gebaar met zijn hoofd naar personeelscheffin Dory van der Scheur en afdelingshoofd Willy Wonka, en allen keken naar de voortsjokkende gestalte in het donker en van de weeromstuit werd Van der Scheur nog even knallend op haar ó zo omvangrijke achterste geslagen. Wat doordesemde in haar figuur corrigerende step-in met versterkte voorpand. Van der Scheur wilde nog wat tegen de directeur zeggen, maar hij was alweer op weg naar een volgende afspraak met die bolle van de boekhouding. Ondertussen zag Bard geen hand voor ogen en reed hij zichzelf bijna te pletter op een tegemoetkomende donkere vrouw op een scooter zonder licht en die schreeuwde dwars tegen de aanstormende regen in: ‘Vuile kankerhond. Racist.’

Nadat ie bij de nagelspecialiste was geweest en wat gegeten had sneed hij op zolder verder aan een houten voorstelling, naar een marmeren borstbeeld van een oude man, ca. 1650, uit het Rijksmuseum. Hier ligt zijn echte liefde. Hij schoot echter uit en gutste met mijn beitel in zijn pols en keek zodoende in zijn eigen snee. Bard drukte de wond met de duim van zijn rechterhand dicht en bewoog met de vingers van zijn linkerhand om te zien of hij niets vitaals had geraakt. Hij ruimde zijn gutsen en beitels op en liep naar beneden en vroeg aan zijn vrouw die inmiddels thuis en met de afwas bezig was of ze hem naar de eerste hulppost van het ziekenhuis wilde brengen. Ze vroeg of ze even mocht kijken. Ze is tenslotte verpleegster en drukte zijn hand naar achteren en weer keek Bard in die snee. Bard zei ‘Is dat nou echt nodig.’ Zijn vrouw antwoordde: ‘Ja, want zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’ Ze gingen naar de eerste hulppost, wat blijkt; je moet eerst de Huisartsenpost bellen of de spoedeisend huisartsenzorg tijdens nacht en ontij om geholpen te kunnen worden, behalve als je van je geld af wilt of ter plekke onder uit gaat en met je voorhoofd op de vloertegeltjes van het wachtlokaaltje slaat en je zodoende bewusteloos raakt en je ontlasting laat lopen, zodat het ineens acuut wordt. Bard maakte een afspraak en kon na een uur geholpen worden door een dokter die de snee vakkundig dichtnaaide.

De volgende dag weer vroeg op en aan het werk. Inmiddels zijn de hechtingen er uit, maar als hij een vuist maakt blijft zijn linkermiddelvinger overeind staan.

Wordt vervolgd