Automatiek

Snackbar Kees, de vunzigste snackbar in de wijde omgeving en ver daar buiten, had een automatiek. Salmonella en Kees hadden hun handen in elkaar geslagen en zelfs na sluitingstijd waren zij paraat met diverse avontuurlijke borrelhappen.

In de automatiek van snackbar Kees lagen de frituurhappen op een kartonnetje achter een glazen luikje. De klant kon zo'n deurtje na inworp van muntgeld openen en de snack op straat consumeren.

Bij Kees de frituurgod uit Krommenie kon je uit de muur eten. Hier serveerde hij broodjes rauwe gehakt als zijnde broodjes tartaar geflankeerd door de halfbakken kroket, van buiten krokant maar van binnen bevroren. Ook was zijn meesterwerk weer van de partij; Frikandelletje Plafond. (Zie bereidingswijze in het hilarische verhaal Snackbar Kees.)

Toen ik uit de kroeg kwam en op weg naar huis, ontmoette ik Ben Turpin, een jongen met een oogaandoening en een van mijn kennissen uit de horecawereld. Hij had het sinistere plan bedacht en tevens uitgevoerd om het kroketje uit het broodje kroket weg te nemen en het lege broodje in de automatiek terug te leggen. We namen op de brug plaats, tegenover de automatiek, om te genieten van de voorstelling mocht een eenzame dronkenlap een hapje nemen van deze koude versnapering.

Een drankspons met de naam Ome Kootje maakte zijn keuze en wierp het verschuldigde bedrag in de gleuf van de automatiek en trok het luikje open. Hij zag in het zacht glanzende licht van de vetkorven zijn blijde verwachting bekroond met een leeg broodje wat voor veel opschudding zorgde op de stoep van snackbar Kees. Spoedig na deze onverkwikkelijke geschiedenis sloeg hij met beide gebaalde vuisten in op de automatiek, terwijl hij in eindeloze herhaling uitriep: ‘Broodje, broodje’, zeer tot ons genoegen.

Maar Kees was ondernemer met een vechtersmentaliteit en ook deze tegenslag kwam hij te boven. Hij had een oplossing voor de verruwing van de snack, die niet alleen niet te vreten was, maar hij vond ook dat zijn goede naam werd onteerd. Kees nam plaats achter de raampjes als een echte hoerenmadam. Als je op het luikje klopte en de bestelling in het lege hokje boerde werd de bestelling gefrituurd. En wanneer je ook nog het benodigde geld in het hokje verstrooide werd een representant van de bittergarnituur familie geserveerd.

Een geweldig plan, totdat een onverlaat Kees zijn arm had beetgepakt en probeerde hem door de frituurstalling heen te trekken. De man had zijn voeten tegen de gevel geplaatst en trok uit alle macht, totdat hij alleen nog de mouw van Kees zijn vetshort in zijn handen had. De snoodaard kwam nogal ongelukkig op de stoep terecht, maar in een lawine van applaus kwam hij tot leven door het publiek, wat was toegestroomd uit de krochten van het nachtleven.

Uit de openstaande brievenbus van Snackbar Kees klonk zachtjes het weemoedige liedje ‘When I get home’ van Elizabeth Cotten, waardoor ik bedacht dat ik over een paar uurtjes weer moest voetballen na een nacht vol van leedvermaak.

De politie kwam langs met de hondenwagen en nam de booswicht mee. Hij kreeg op het politiebureau een flesje chocomel tegen de schrik, wat hij uitkotste in een wilde baaierd over het uniform van de dienstdoende agent en het bureau waar hij druk bezig was met twee vingers op een typemachine een proces verbaal te fabriceren, maar dat verhaal hoorde ik weer veel later.