Aan Tafel

Ik zit aan een ronde grenen tafel die we ooit gekocht hadden van het geld wat we gekregen hadden toen we trouwden. Op tafel schijnt een lamp als op een boksring. 

In het midden van de tafel staat een oude crème kleurige vaas met een Delfts blauwe voorstelling van een molen en wat bootjes. In de vaas zelf staan paarse rozen en andere paarse bloemen, want dat is de lievelingskleur van mijn vrouw en ze zijn uitgekozen door de vriendin van mijn oudste zoon die hiervan op de hoogte was. Een boeket dat mijn vrouw heeft gekregen voor haar verjaardag, wat we vierden tijdens een etentje bij een Grieks restaurant aan een boulevard in Lelystad.

Voor de vaas ligt mijn multifocale bril met de pootjes op twee uur. Aan de rechterkant verscheidene gelinieerde papiertjes en op het bovenste briefje staat in het handschrift van mijn vrouw ‘Maandag Tandarts bellen’ naast het schrift waar ik in schrijf staat een glas met witte wijn. Ik zit naar de vaas te kijken van mijn moeder. Een crème kleurige vaas met twee Delfts blauwe vissersbootjes erop. Als ik het water aanraak op het plaatje verdwijnt mijn hand erin. Het voelt koud en nat aan. Als ik mijn hand uit de voorstelling haal en aan mijn vinger lik heeft het de zilte smaak van zeewater. Dan moet die vaas gemaakt zijn voor de aanleg van de Afsluitdijk in 1932, toen de Zuiderzee nog de Zuiderzee was en niet het IJsselmeer, anders kan ik het ook niet verklaren waarom het water zout smaakt.