4 Guy van Broecklos

Een hand omklemde mijn keel. ‘Wakker worden! Wakker worden. Alert blijven. Je weet toch dat je maar één oog dicht mag doen als je slaapt. Je slaapt veel te diep. Als het zo direct oorlog is ben jij als eerste de lul.’

Ik opende mijn ogen en wrong de hand open. We waren op weg naar een timmerklus in Amstelveen. Naast Guy van Broecklos was ik in slaap gevallen, die me met zijn rechterhand bij m’n keel had vast gegrepen, in de auto op de A6. Buiten was het pikdonker en de sneeuw viel hopeloos naar beneden in de kegels van de autolichten. Ik herkende in hem mijn collega die de auto bestuurde toen ik bruusk uit mijn kwijlslaapje dommelde. Om zijn hoofd fladderde een permanentje en met zijn waterige varkensoogjes hield hij mij scherp in de gaten. Het autoraampje had hij op een kier gezet, ondanks dat het buiten min zes graden Celsius was, terwijl hij zijn filtersigaret weg pafte. Verder had hij een trui, een dikke jas aan en een met verf besmeurde broek en pantoffels. Op het werk zou hij die vervangen voor werkschoenen, met een stalen zool en dito neus.

Om te demonstreren dat je echt in een spijker kan staan met deze schoenen had hij ooit een draadnagel met zo’n typisch geruite kop door een plaatje hechthout geslagen, en op de betonnen vloer gelegd van een nieuwbouwhuis en ging er met een ferme stamp in staan. De spijker gleed naadloos in zijn voet en hij schreeuwde het uit van de pijn. Wat bleek; hij had inmiddels kilometers aan plinten weg gespijkerd, en daardoor was bij al dat bukken zijn zool door midden gebroken. Anders moet zo’n metalen zool van een veiligheidsschoen dat makkelijk kunnen weerstaan maar in dit geval niet. Zijn uitvoerder zei: ’Jou moeten ze in een kooi zette,’ en niet veel later ging Guy een paar dagen in de ziektewet als een gemankeerde Messias.

In de auto was ik inmiddels van de schrik bekomen en zei: ‘Waar slaat dit op Guy! Ik schrik me de pleuris.’ ‘Je moet altijd alert zijn Bert. Vooral met dit weer. Je weet nooit wat er gaat gebeuren. Je mag me wel dankbaar zijn. Je slaapt veel te diep. Als het zo direct oorlog is ben jij als eerste de lul.’ ‘Okay Guy. Ik schrok me de pleuris.’ ‘Altijd alert zijn!’ Ik ging zo ver mogelijk van hem af zitten en door die bruuske beweging ging het dashboardkastje open en ving ik een glimp op van een pistool. Ik sloot het gauw zonder dat hij het merkte. Gay stak een filtersigaret op en zei voor de zoveelste keer: ‘Als er geen filtersigaretten waren had ik nooit gerookt.’ ‘Ja dat heb ik met sterke drank.’ ‘Dat is toch heel iets anders, dat hep er toch niets mee te maken.’

Nu hij weer mijn aandacht had begon hij nogmaals over zijn stokpaardje: Het hele coronagebeuren. Bill Gates, de oprichter van Microsoft, zou het virus hebben gemaakt om zo geld te kunnen verdienen aan een vaccin. In dit vaccin zit een chip die wordt gebruikt om de wereldbevolking gehoorzaam te maken en te volgen. Toen al die negers kapot gingen aan de ebola was er nog niets aan de hand, zei hij. ‘Je bedoelt zwarten’ zei ik, maar hij ging gewoon verder. ‘Het waren toch maar negers, maar nu met die linkse klootzakken is het een ander verhaal. Bill had al gewaarschuwd voor de volgende epidemie. Natuurlijk dat lag al lang gereed in een geheim laboratorium in China, diep in de bergen waar jij en ik geen weet van hep, maar die smerige teringhond van Gates wel, en zodoende had hij op tijd dat vaccin klaar om iedereen plat te spuiten. En dat is ook de reden dat die Chinezen wel ziek zijn, maar weigeren om zich in te laten spuiten of het moet van dat Russische spul zijn.

‘In dat vaccin zit een chip. Jij heb je zeker wel laten inenten? Hij is één van de rijkste mannen van de wereld en zo krijgt hij iedereen onder controle samen met zijn vriendje Obama, maar dan hebben ze niet gerekend op Trump.’ Bla bla bla, de rest hoorde ik al niet meer.’ Gelukkig waren we bijna op het werk, dan hield ie zijn mond weer dicht. Blabla bla. Dus ik was weer volledig op de hoogte en blij dat ik op het werk was. 

Gauw nog een kopje koffie. Later tijdens de pauze van twaalf uur kijk ik mee over de schouder van iemand die de voormalig nazikrant Telegraaf leest. Daar krijg ik onder ogen dat Willem Vos, scheepsbouwmeester van het schip Batavia, waar ik twee jaar had gewerkt, een zelfmoordpoging had ondernomen. Hij werd op het nippertje door zijn vrouw en zoon Jan gered. Eigenlijk was ik de rest van de dag van slag af. Toen ik thuis was heb ik Willem een kaartje gestuurd om hem wat op te beuren, als dat al mogelijk is na zo’n tragische gebeurtenis.